صائب تبریزی- غزل شماره 3853

خوش است حسن که در پردۀ حیا باشد

که بدنماست پریزاد خودنما باشد

برهنگی نشود پردۀ شرافت ذات

چه نقص دارد اگر کعبه بی قبا باشد

کلیدِ صد درِ بسته است جنبش نفسش

لبی که خامش از اظهار مدعا باشد

مروت است که در عهد آن لب میگون

فضای سینۀ من دشت کربلا باشد

ازان فقیر تمنای مومیایی کن

که خود شکسته تر از نقش بوریا باشد

ز سایلان در مسجد نمی شود خالی

در کریم مُحال است بی گدا باشد

کدورت است ز گردون نصیب زنده دلان

که رزق شمع همین گرد از آسیا باشد

در بهشت نبندند بر رخش صائب

مرا کسی که به میخانه رهنما باشد