فغان که هستی ما خرج آشنایی شد

صائب تبریزی- غزل شماره 3851

فغان که هستی ما خرج آشنایی شد

بهارِ عمر به تاراج بینوایی شد

چو وحشیی که گرفتار در قفس گردد

تمام عمر در اندیشۀ رهایی شد

درین قلمرو پر صید از نگون بختی

درازدستی ما ناوک هوایی شد

شناوری است که بستند سنگ بر پایش

مجرّدی که گرفتار کدخدایی شد

اگر خموش نشیند دلش سیاه شود

چو شعله هر که بدآموز ژاژخایی شد

چه گنجها که تواند ز نقد وقت اندوخت

هر آن رمیدن که فارغ ز آشنایی شد

در آن چمن که به زر میخرند دلتنگی

چو غنچه، خردۀ ما صرف دلگشایی شد

چنان فشرد مرا عشق آهنین بازو

که سنگ بر من دیوانه مومیایی شد

نشد ز شهپر توفیق هیچ رهرو را

گشایشی که مرا از شکسته پاپی شد

ز شهریان خرابات می شود صائب

ز راه و رسم جهان هر که روستایی شد