صائب تبریزی- غزل شماره 3413

صبر هرچند به دل رنگ حضر می‌ریزد

شوق از خانه برون رخت سفر می‌ریزد

صدف از تشنه‌لبی مشرق تبخال شده است

ابر در کام نهنگ آب گهر می‌ریزد

عارفان جان خود از خصم ندارند دریغ

گل به دامان صبا زر به سپر می‌ریزد

با سبکدستی ما برق حوادث چه کند؟

جرأت کشتی ما رنگ خطر می‌ریزد

بس که از سبزهٔ آن طرف بناگوش تر است

خط ریحان چمن خاک به سر می‌ریزد

برگ‌ریزان کرم لذّت دیگر دارد

گِردِ آن نخل که بی‌خواست ثمر می‌ریزد

هر زمین تخمی و هر تخم زمینی دارد

داغ، ته جرعۀ خود را به جگر می‌ریزد

مور ما را به کف دست سلیمان برسان

تا ببینی به تکلم چه شکر می‌ریزد

دل محال است لب از حرف شکایت بندد

شعله را تا نفسی هست شرر می‌ریزد

با لب او سخن از حسن گلوسوز زده است

زهر خود را خط سبزش به شکر می‌ریزد

دیده از اشک و لب از آه و دل از داغ پر است

عشق در هر گذری رنگ دگر می‌ریزد

نیست جز خامهٔ صائب که زوالش مرساد!

رگ ابری که شب و روز گهر می‌ریزد