صائب تبریزی- غزل شماره 3006
چراغِ حسن را دامان خط مستور می‌سازد
غباری خانۀ آیینه را بی‌نور می‌سازد
مرا در محفلی بند از زبان برداشت بی‌تابی
که شمعش گریه را در آستین مستور می‌سازد
نگه دارد خدا از چشم ما آن لعل میگون را
که شور بحر ما آب گهر را شور می‌سازد
چه پروا از فنای عاشقان آن حسن سرکش را؟
که از هر مشت خاکی عشق صد منصور می‌سازد
حریم قهرمان عشق شوخی برنمی‌دارد
سپند بی‌ادب را آتش از خود دور می‌سازد
دل خوش مشربی دارم که سردیهای دوران را
به اکسیر تحمّل مرهم کافور می‌سازد
ز عزلت شهرت افتاده است مطلب گوشه گیران را
که ذوق خودنمایی دانه را مستور می‌سازد
دل ما را نسازد گریۀ شام و سحر خالی
که این ویرانه چندین سیل را معمور می‌سازد
ندارد حاصلی با سخت رویان عاجزی کردن
کمان آسمان را سرکشی کم زور می‌سازد
ز ناسازی مکن خون در جگر ما تلخکامان را
که گل با خار می‌جوشد، شکر با مور می‌سازد
چه افتاده است دردسر دهم صائب طبیبان را؟
که عیسی را علاج درد من رنجور می‌سازد
