شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود

صائب تبریزی- غزل شماره 2632

 

شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود

تا سحرگه برگریزان پر پروانه بود

صاحب خرمن نگشتم تا نیفتادم ز پا

مور من تا دست و پایی داشت قحط دانه بود

طرّۀ موجم، نوآموز کشاکش نیستم

عمرها از ارّۀ پشت نهنگم شانه بود

روزی آتش شود نخلی که دست آموز کرد

سنگ طفلان را که رزق مردم دیوانه بود!

شیوۀ عاجزکشی از خسروان زیبنده نیست

بی تکلّف، حیلۀ پرویز نامردانه بود

قامت او در نمی آید به آغوش کسی

ورنه هر تیری که دیدم با کمان همخانه بود

کوه را چون ناقۀ لیلی بیابانگرد ساخت

نالۀ گرمی که در زنجیر این دیوانه بود

بی تو رضوانم به سیر گلشن فردوس برد

طرّۀ حوران به چشمم دود ماتمخانه بود

نسبت کیفیّت آن چشم با آهو خطاست

در تماشاگاه او آیینه ها میخانه بود

نیست تقصیری اگر زنّار ما نگسسته ماند

دست ما در زیر سنگ سبحۀ صد دانه بود

شمع ایمن راه در ویرانه ام صائب نداشت

شب که مهتاب خیالش فرش این غمخانه بود

 

 

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها