شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا

صائب تبریزی- غزل شماره 150

شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا

کشتی از باد مخالف گشت بی لنگر مرا

تا چو طوطی از سخن کردند شیرین کام من

نی به ناخن می کند شیرینی شکّر مرا

موج را سرگشته سازد حلقۀ گرداب بیش

می کند جمعیّت خاطر پریشانتر مرا

نیست در زندان آب و گل خلاصی از جهات

جذبه ای کو تا برآرد مُهره زین ششدر مرا؟

بر ندارد پیچ و تاب شوق دست از رشته ام

گر چه لاغر می کند نزدیکی گوهر مرا

گر به این عنوان شود ناز خریداران زیاد

می شود آب از کسادی سبز در گوهر مرا

از نصیحت شد ثبات پای من در عشق بیش

کشتی از باد مخالف شد گران لنگر مرا

یاد ایّامی که از رنگین خیالی هر نفس

سَیر می فرمود دل در عالم دیگر مرا

شمع رعنایی که من دارم وصالش در نظر

گرمی پرواز خواهد سوخت بال و پر مرا

بی کشاکش خوشترست از سایۀ بال هما

بی سرانجامی گذارد ارّه گر بر سر مرا

چون علم در حلقۀ جمعیّتم تنها همان

برنمی آرد ز وحدت کثرت لشکر مرا

چشم بر جنّت ندارم کز عقیق آبدار

کرد دلسرد آن بهشتی روی از کوثر مرا

بارِ منّت بر نمی تابدِ دل آزاده ام

دل سیه می گردد از پرداز روشنگر مرا

آفتاب عقل صائب در زوال آورد روی

سایۀ داغ جنون افتاد تا بر سر مرا