تنگ ظرفم، بادۀ کم زور می سازد مرا

صائب تبریزی- غزل شماره 128

تنگ ظرفم، بادۀ کم زور می سازد مرا

دور گردیّ و نگاه دور می سازد مرا

نیست از بی حاصلی نقل مکان در خاطرم

خار بی برگم، زمین شور می سازد مرا

چشم بر دریا ندارد کاسۀ دریوزه ام

اشک نیسان چون صدف معمور می سازد مرا

با گشاد جبهه چون آیینه نازک مشربم

از نظرها یک نفس مستور می سازد مرا

نیست در دل حسن را زنگی ز نیل چشم زخم

آب حیوانم، شب دیجور می سازد مرا

پلّۀ نزدیک، سازد دست جرأت را دراز

خار دیوارم، نگاه دور می سازد مرا

غنچه را با شاخساران است پیوند قدیم

دار عبرت چون سر منصور می سازد مرا

خاکساری پادشاه وقت خویشم کرده است

از سفالی کاسۀ فغفور می سازد مرا

سبزۀ خوابیده را بیدار سازد ناله ام

وای بر باغی که از خود دور می سازد مرا

بر دل من چون گهر گرد یتیمی بار نیست

کلفت روی زمین معمور می سازد مرا

نیست از زخم زبان پروا، ز شیرینی مرا

شهد صافم، خانۀ زنبور می سازد مرا

نیست صائب در بساط من به غیر از زخم و داغ

همچو مجنون وادی پرشور می سازد مرا