لب ها می لرزند،شب می تپد،جنگل نفس می کشد
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب شماره 18 شب هم آهنگی لب ها می لرزند، شب می تپد، جنگل نفس می کشد پروای چه داری،
Menu
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب
شماره 11
شکست کرانه
میان این سنگ و آفتاب پژمردگی افسانه شد
درخت، نقشی در ابدیت ریخت
انگشتانم برنده ترین خار را می نوازد
لبانم به پرتو شوکران لبخند می زند
این تو بودی که هر وزشی، هدیه ای ناشناس به دامنت می ریخت
و اینک هر هدیه ابدیتی است
این تو بودی که طرح عطش را بر سنگ نهفته ترین چشمه کشیدی
و اینک چشمه ی نزدیک، نقش عطش در خود می شکند
گفتی نهال از طوفان می هراسد
و اینک ببالید، نورسته ترین نهالان !
که تهاجم بر باد رفت
سیاه ترین ماران می رقصند
و برهنه شوید زیباترین پیکرها !
که گزیدن نوازش شد
امین پیرانی - حامد پیری
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب شماره 18 شب هم آهنگی لب ها می لرزند، شب می تپد، جنگل نفس می کشد پروای چه داری،
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب شماره 7 روزنه ای به رنگ در شب تردید من، برگ نگاه می روی با موج خاموشی کجا؟ ریشه
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب شماره 26 موج نوازشی ای آفتاب کوهساران مرا پر كن ای طنین فراموشی نفرین به زیبایی آب تاریک خروشان
سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب شماره 20 راه واره دریاکنار از صدف های تهی پوشیده است جویندگان مروارید به کرانه های دیگر رفته اند