خواجوی کرمانی – قصیده شماره 60

فی مدح الصاحب الاعظم الاعدل الاکرم مستخدم ارباب السیف و القلم رکن الحق و الدین عمید الملک

ای خط سبز تو را عنبر و ریحان بنده

درج یاقوت تو را لؤلؤ و مرجان بنده

وی دلم چاه زنخدان تو را زندانی

تو عزیزی و صدت یوسف کنعان بنده

زنگی زلف تو را نافه ی چینی هندو

گل رخسار تو را لاله ی نعمان بنده

پایمالش مکن آخر چو سر زلف سیاه

که ز سودای تو شد بی سر و سامان بنده

کارش ار زانک نه در پای فکندی ز چه روی

چون سر زلف کژت گشت پریشان بنده

با توام دل به سوی روضه ی رضوان نکشد

که تو را خانه بود روضه و رضوان بنده

بی خطا خون من خسته چرا ریزی از آنک

بی گناهی نکشد هیچ مسلمان بنده

منزل بنده و خلوتگه وصلت هیهات

کی شود همنفس حضرت سلطان بنده

سرمه ی دیده کند گرد سُم شبرنگت

همچو خاک در دستور جهانبان بنده

رکن دین آصف جم جام عمیدالملک آن

که بود چرخ هوادارش و دوران بنده

آن علی علم حسن حلم که از فرط جلال

شد محمد به جهانگیری و حسّان بنده

خضر عیسی نفس و آصف جمشید شکوه

قطب خورشید فر و خواجه ی کیوان بنده

دوش گفتم که بود مشتری خاک درش

گفت برجیس که اینک به دل و جان بنده

چون برون آید از ایوان فلک شاهد صبح

شودش خسرو این برشده ایوان بنده

ای تو را گاه سخا حاتم طائی چاکر

وی تو را روز وغا رستم دستان بنده

صبح در مقدم میمون تو بر رسم نثار

از سر صدق زرافشان و سر افشان بنده

تیر کو منشی دیوان سپهرست بود

بنده ی خطّت و سر بر خط فرمان بنده

طوطی کلک شکرخای تو را گاه صریر

گشته مرغان خوش الحان گلستان بنده

زاده ی بحر ضمیر گهر افشان تو را

دُر شهوار شود از بُن دندان بنده

چون محیط کف دُرپاش تو در موج آید

از حیا آب شود قلزم و عمّان بنده

از پی فاتحه ی باب دو عالم بسته ست

حرز اخلاص تو بر بازوی ایمان بنده

در حضور تو دُر افشانم از آن روی که هست

پرتو رای تو را شمس دُر افشان بنده

چون به میدان سخن روی درآرد آرد

گوی زرین فلک در خم چوگان بنده

بنده ی حکم جهانگیر تو چون بنده کمند

در جهان گرچه تو را هست فراوان بنده

در همه مدت عمر ار نفسی بی تو زدست

هست از آن عمر تلف گشته پشیمان بنده

بنده در بندگیت از دو جهان آزادست

همه دانند کز احسان شود انسان بنده

باد جیپور تو را هندو و قیصر خادم

باد فغفور تو را چاکر و خاقان بنده