خواجوی کرمانی – قصیده شماره 41

وله ایضاً

سحر چو مشعله دار سپهر آینه فام

چراغ صبح برافروزد از دریچه ی بام

ز روی مهر بشوید جهان سفله نواز

ز چهره ی شب زنگی نهاد گرد ظلام

به عزم مملکت نیمروز لشگر روم

معاودت کند از ترکتاز ملکت شام

شه ممالک گردون که از سیاست او

گهی که خنجر زرّین برون کشد ز نیام

سر از دریچه ی افلاک برکشد ناهید

ز دست حربه ی خونریز بفکند بهرام

به خاک درفتد از احترام و بوسه دهد

بساط مجلس اعلی افتخار انام

جهان دانش و کوه وقار و کان کرم

سپهر رفعت و دریای جود و فخر کرام

مدار مرکز آفاق زین دولت و دین

که کار مملکت از کلک او گرفت نظام

چهار بالش قدرش به موضعی زده اند

که از تصور آن بقعه قاصرست اوهام

زهی سپهر جنابی که چرخ سرزده را

به دست رایض حکم تو داده اند زمام

مدبّران فلک را در انتظام امور

مجاری قلمت باز دارد از احکام

سزد علاقه ی زرین نوربخش سپهر

سرادقات جلال تو را طناب خیام

گر اهتمام تو تدبیر دام و دانه کند

همای سدره نشین را درآورد در دام

وگر ز خلق تو بویی صبا به چرخ برد

مخدرات فلک عنبرین کنند مشام

ز حلم و عزم تو داند خرد که مسموعست

اگر زمین حرکت یابد و فلک آرام

جهان به ذات شریف تو قائمست و رواست

به حکم آنکه عرض را به جوهرست قیام

به جای سبع مثانی مسبّحان فلک

کنند ورد مدیح تو حرز هفت اندام

به روزگار تو رهزن نماند جز مطرب

به دور عدل تو خونخواره نیست الا جام

به درگه تو شه چرخ چنبری هر روز

کشیده خنجر زرین ز بهر دفع عوام

صبوحیان فلک را به بزمگاه افق

بود به یاد تو بر کف مدام جام مدام

منم که طوطی شیرین زبان برآرد شور

چو عندلیب سخن را درآورم به کلام

بهای شعر مرا مشتری ز غایت مهر

درست مغربی از آفتاب گیرد وام

ز حضرت تو اگر دور بوده ام یکچند

ز امتناع فلک بود و نکبت ایام

مقیم در دل پر آتشم مقام تو بود

چرا که شمس بود برج آتشینش مقام

به ورد مدح تو پیوسته بوده ام مشغول

ولی ز صدر تو تخفیف کرده ام ابرام

ندانم از چه سبب بنده را درین مدت

به عرض گاه قبول تو برنیامد نام

همیشه تا بنماید ز چرخ آینه گون

کلاه گوشه ی سلطان چرخ آینه فام

چون ماه یک شبه بادا بقات روز افزون

حسود را خطر از کاستن چو ماه تمام