خواجوی کرمانی – قصیده شماره 39

فی مدح الصاحب السعید رکن الدین عبدالملک طاب ثاره

زهی عذار تو دارالقرار مردم چشم

درون چشم تو جای قرار مردم چشم

سواد خال تو هندوچه ی حدیقه ی جان

بیاض روی تو باغ بهار مردم چشم

هلال ابروی تو طاق منظر دیده

قد تو نارون جویبار مردم چشم

لب تو چشمه ی آب حیات خضر روان

خط تو نافه ی مشک تتار مردم چشم

هوای روی تو بستانسرای دیده ی دل

فضای کوی تو دارالقرار مردم چشم

حدیث لعل تو نقل و شراب مجلس روح

خط و عذار تو لیل و نهار مردم چشم

به بوی زلف تو خرّم دل نسیم بهار

به روز روی تو خوش روزگار مردم چشم

شکسته از لب لعلت دل عقیق یمن

گرفته از می سحرت خمار مردم چشم

خط غبار توام روزنامه ی دیده

خیال چشم توام یار غار مردم چشم

نزول کرده ز جور تو خونیان و سرشک

درین دو حجره ی گوهر نگار مردم چشم

چنانک آتش مهر تو آبرویم برد

ببرد آب رخت آب کار مردم چشم

روان بروی درآید سرشک گرم رُوم

اگر عنان کشد از شهسوار مردم چشم

مرا که آینه داری کنم به چشم تو را

بود جمال تو آیینه دار مردم چشم

دکان دیده پرست از جواهر بحرین

فرو گرفت یمین و یسار مردم چشم

کنند جوهریان سراچه ی چشمم

عقود لؤلؤ لالا نثار مردم چشم

چو چشم پیش من آیی به طرفة العینی

کنم قرارگهت در جوار مردم چشم

دلم چو خیل خیال تو در رسد گوید

که ای به قصد من خسته یار مردم چشم

*****

بیا که جات کنم بر کنار مردم چشم

زیادتم چه دهی انتظار مردم چشم

تو در میان حریفان و خفته مست و خراب

خیال چشم توام در کنار مردم چشم

زدیده بانی چشمم چه سود از آنک سرشک

به لحظه ای بگشاید حصار مردم چشم

عجب که جعفر سفّاح چشم خونبارم

نمیرود ز پی کارزار مردم چشم

مرا ز مهر تو گویی که ابر نیسانست

بعینهُ مژه سیل بار مردم چشم

چو کرد مردم چشمم نظر به جانب تو

دلم ز ره بشد از رهگذار مردم چشم

شوم مقیم درت تا به روی من چه رسد

ازین دو هندوک نابکار مردم چشم

ز بسکه سرخ برآید سرشک من هر دم

گمان برند که شد شرمسار مردم چشم

چو خون خویش کند بر من شکسته حلال

چرا به جان نشوم دوستدار مردم چشم

اگرچه اجری و ادرار من ز خون دلست

شدم به عهد تو ادرار خوار مردم چشم

بگیردم نمک آبدیده در دیده

به چشم اگر نشوم حقگزار مردم چشم

ز مهر گلشن حسن تو خار مژگانم

کند به خون جگر خار خار مردم چشم

غبار خط تو بر آب چون براندیشم

به آب دیده بشویم غبار مردم چشم

خیال لعل تو گویی به چشم من آبیست

که هست منبعش از چشمه سار مردم چشم

کشید نقش تو خط در نگارخانه ی چین

ببرد صورتت آب نگار مردم چشم

نکرد مثنوی دیده ابن مقله سواد

مگر مدیح خداوندگار مردم چشم

چراغ چشم جهان آنکه روشنست که هست

نهان حکم قضاش آشکار مردم چشم

مدار مرکز عالم که فرض عین بود

به گرد مرکز قصرش مدار مردم چشم

خدایگان جهان رکن دین عمید الملک

فروغ دیده ی چرخ افتخار مردم چشم

مه سپهر جلال انک خاکبوس درش

بود به عین رضا اختیار مردم چشم

به آب روی بود اعتبار مردم و من

به خاک پاش کنم اعتبار مردم چشم

زهی به صورت و معنی چو مردم دیده

عزیز کرده ی صورت نگار مردم چشم

تو آن سپهر جنابی که نعل شبرنگت

شه سپهر کند گوشوار مردم چشم

به سعی توست که دادست پرده دار بصر

درون منظره ی دیده بار مردم چشم

به فرّ دولتت از نرگسی والاشد

درین حدیقه شعار و دثار مردم چشم

ز بهر صدر تو کس قالیی نبافت چنین

مرصّع از گهر شاهوار مردم چشم

بگاه مدح تو باشد جریر و اعشی را

سواد شعر چو آبم شعار مردم چشم

عروس طبع من آن ماه عنبرین موسیت

که هست باغ رخش لاله زار مردم چشم

کند رکاب فلک سای نعل کُه کوبت

سوار عرصه ی گردون سوار مردم چشم

همیشه تا بود آهوی چشم خوبان را

به روبهی دل شیران شکار مردم چشم

سواد مدح تو بادا بیاض چشم و مباد

به جز نوشتن مدح تو کار مردم چشم