خواجوی کرمانی – غزل شماره 859
ای نفس مشک بیز باد بهاری
غالیه بویی مگر نسیم نگاری
بر سر زلفش گذشته ای که بدینسان
نافه گشایی کنی و مشک نثاری
جان گرامی فدای خاک رهت باد
کز من مسکین قدم دریغ مداری
گر گذری با شدت به منزل آن ماه
لطف بود گر پیام من بگذاری
گو چه شود گر خلاف قول بد اندیش
کام دل ریش این شکسته برآری
ای ز سر زلف مشک سای معنبر
بر سر آتش نهاده عود قماری
چون به زبان قلم حدیث تو رانم
آیدم از خامه بوی مشک تتاری
غابَ إذا غبتُ فی الصبابِة صبری
بان إذا بنت فی العباد قراری
من چو برون از تو دستگیر ندارم
چون سر زلفم مگر فرو نگذاری
زور ورزم با تو چون ز دست نخیزد
چاره چه باشد برون ز ناله و زاری
هر نفس از شاخسار شوق برآید
غلغل خواجو چه جای نغمه ساری
