خواجوی کرمانی – غزل شماره 810

ای سنبل تازه دسته بسته

وافکنده بر آب دسته دسته

خط تو بنفشه ای نباتی

قدّ تو صنوبری خجسته

آن هندوی پر دل تو در چین

بس قلب دلاوران شکسته

در دیده ی من خیال قدّت

چون سرو ز طرف چشمه رسته

پیش دهن شکر فشانت

بی مغز بود حدیث پسته

چون زلف تو در کشاکش افتاد

شد رشته ی جان ما گسسته

دریاب که باز کی دهد دست

صیدی که بود ز قید جسته

برخیز و چراغ صبگاهی

زآه سحرم نگر نشسته

خواجو دل خسته را به زنجیر

در جعد مسلسل تو بسته