هر کس که برگرفت دل از جان چنانک من

خواجوی کرمانی – غزل شماره 772

هر کس که برگرفت دل از جان چنانک من

گو سر بباز در ره جانان چنانک من

لؤلؤ چو نام لعل گهربار او شنید

لالای او شد از بن دندان چنانک من

کو صادقی که صبح وصالش چو دست داد

غافل نگردد از شب هجران چنانک من

وان رند کو که بر در دُردیکشان درد

از دل برون کند غم درمان چنانک من

ای شمع تا به چند زنی آه سوزناک

یک دم بساز با دل بریان چنانک من

حاجی به عزم کعبه که احرام بسته ای

درده ساز جای مغیلان چنانک من

دل سوختست و غرقه ی خون جگر ز مهر

دور از رخ تو لاله ی نعمان چنانک من

مرغ چمن که برنگ و نوایش نمانده بود

دارد دگر هوای گلستان چنانک من

گر ذوق شکر تو سکندر بیافتی

سیر آمدی ز چشمه ی حیوان چنانک من

زلف تو چون من ار چه پریشان فتاده است

کس را مباد حال پریشان چنانک من

ابروت از آن کشید کمان بر قمر که او

پیوسته شد ملازم مستان چنانک من

دیوانه ای که خاتم لعل لب تو یافت

آزاد شد ز ملک سلیمان چنانک من

هر کس که پای در ره عشقت نهاده است

افتاده است بی سر و سامان چنانک من

ایوب اگر ز محنت کرمان به جان رسید

هرگز نخورده اند کرمان چنانک من

خواجو کسی که رخش به میدان شوق راند

گو جان بباز بر سر میدان چنانک من