خواجوی کرمانی – غزل شماره 732
چه خوش باشد میان لاله زاران
به رغم دشمنان با دوستداران
گرامی دار مرغان چمن را
الا ای باغبان در نوبهاران
نفیر عاشقان در کوی جانان
صفیر بلبلان بر شاخساران
بنالم هر شبی در آرزویش
چو کبکان دری بر کوهساران
قیامت آن زمان باشد به تحقیق
که از یاران جدا مانند یاران
مرا در حلقه ی رندان درآرید
که می پرهیزم از پرهیزگاران
ز زلف بیقرار و چشم مستش
نمی ماند قرار هوشیاران
خوش آمد قامتش در چشم خواجو
صنوبر خوش بوَد بر جویباران
