خواجوی کرمانی – غزل شماره 692

ما مست می لعل روان پرور یاریم

سودا زده ی زلف پریشان نگاریم

بر لعل لبش دست نداریم ولیکن

تا سر بود از دامن او دست نداریم

گر بی بصران شیفته ی نقش و نگارند

ما فتنه ی نوک قلم نقش نگاریم

با روی تو فارغ ز گلستان بهشتیم

با بوی تو مستغنی از انفاس بهاریم

چون نرگس مخمور تو مستان خرابیم

چون مردمک چشم تو در عین خماریم

از آه دل سوخته با نغمه ی زیریم

وز چنگ سر زلف تو با ناله ی زاریم

جان عاریت از لعل تو داریم و به جانت

کان لحظه که تشریف دهی جان بسپاریم

گر زانک دهن باز کند پسته ی خندان

پیش لب لعل تو ازو مغز برآریم

داریم کناری ز میان تو چو خواجو

لیکن ز میان تو به امّید کناریم