خواجوی کرمانی – غزل شماره 596

گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال

که وصالت متصوّر نشود جز به خیال

گر میسّر نشود با تو ام امکان وصول

نیست ممکن که فراموش کنم عهد وصال

هر سحر چاک زنم دامن جان را چون صبح

تا گریبان تو شد مطلع خورشید جمال

هست چون خال سیاه تو مرا روز سپید

گشت چون زلف تو آشفته مرا صورت حال

شکّرت شور جهانی و جهانی مشتاق

عالمی تشنه و عالم همه پر آب زلال

تا نگویی که حرام است مرا بی تو نظر

که حرام است نظر بی تو و می با تو حلال

تنم از شوق جمالت شده از مویه چو موی

دلم از درد فراقت شده از ناله چو نال

قامتم نون و دل از غم شده چون حلقه ی میم

لیک بر حال دلم جیم سر زلف تو دال

نه به حالم نظری می کنی ای نرگس چشم

نه ز حالم خبری می دهی ای مشکین خال

مهر من بر مه رویت نپذیرد نقصان

مهر را گر چه میسّر نشود دفع زوال

عیش من بی لب شیرین تو تلخ است ولیک

تو ملولی و مرا هست ز غیر تو ملال

ظاهر آن است که از خود برود بلبل مست

چو نسیم چمن آرد نفس باد شمال

خوش بُود ناله ی عشّاق به هنگام صبوح

خواجو ار عاشقی از پرده ی عشّاق بنال