خواجوی کرمانی – غزل شماره 470

همه گنج جهان ماری نیرزد

گل بستان او خاری نیرزد

به بازاری که نقد جان روان است

رخی چون زر به دیناری نیرزد

اگر صوفی می صافی ننوشد

به خاک پای خمّاری نیرزد

مرا گر زور و زر داری میازار

که زور و زر به آزاری نیرزد

خروش چنگ و نای و نغمه ی زیر

به آه و ناله ی زاری نیرزد

منه دل بر گل باغ زمانه

که گلزارش به گلزاری نیرزد

فلک را از کمر بندان درگاه

کله داری کله داری نیرزد

در آن خالی که حالی نیست منگر

که از شه مهره شه ماری نیرزد

مکن تکرار فقه و بحث معقول

چرا کاین هر دو تکراری نیرزد

برون شو زین نشیمن کاندرین ملک

سریر خسروی داری نیرزد

دوای درد خواجو از که جویم

که آن بیمار تیماری نیرزد