خواجوی کرمانی – غزل شماره 288

بیا که بی سر زلفت مرا به سر نشود

خیالت از سر پر شور من به در نشود

اگر بدیده موری فرو روم صد بار

معیّن است که آن مور را خبر نشود

چو چرخم از سر کویت درین دیار افکند

گمان مبر که خروشم به چرخ برنشود

ز بس که سنگ زنم بی رخ تو بر سینه

دل شکسته ی من چون شکسته تر نشود

ملامتم مکن ای پارسا که از رخ خوب

کسی نظر نکند کز پی نظر نشود

ز عشق سیمبران هر که رنگ رخساره

بسان زر نکند کار او چو زر نشود

کسی که در قلم آرد حدیث شکّر دوست

عجب گرش ز حلاوت قلم شکر نشود

چنین که غرقه ی بحر خرد شدی خواجو

چگونه ز آب سخن دفتر تو تر نشود