لب شیرین تو هر دم شکرانگیزترست

خواجوی کرمانی – غزل شماره 207

لب شیرین تو هر دم شکرانگیزترست

زلف دلبند تو هر لحظه دلاویزترست

بر سر آمد ز جهان جزع تو در خونخواری

گر چه چشم من دلسوخته خونریزترست

ای که از تنگ شکر شور برآورد لبت

هر زمان پسته ی تنگت شکر آویزترست

همچو سرچشمه ی نوش تو ز بهر سخنم

چشمم از درج عقیقت گهرانگیزترست

نشنود پند تو ای زاهد تر دامن خشک

هر کش از دُرد مغان دامن پرهیزترست

آتشست این دل شوریده ی من پنداری

زانک هر چند که او سوخته تر تیزترست

تا هوای گل رخسار تو دارد خواجو

هر شب از بلبل دلسوخته شب خیزترست