خواجوی کرمانی – غزل شماره 20
رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را
مهر ماش چندان نیست ماه نیمروزی را
روی پر نگارش بین چشم پر خمارش بین
لعل آبدارش بین ماه نیمروزی را
آن مه است یا رخسار شکّرست یا گفتار
عارض است یا گلزار ماه نیمروزی را
جعد مشکبارش گیر زلف تابدارش گیر
خیز و در کنارش گیر ماه نیمروزی را
لعبت پری پیکر و آفتاب شب زیور
گر ندیده ای بنگر ماه نیمروزی را
موسم سحر شد خیز باده در صراحی ریز
در کمند زلف آویز ماه نیمروزی را
می به می پرستان آر باده سوی مستان آر
خیز و در شبستان آر ماه نیمروزی را
یار جز جفاجو نیست گو مکن که نیکو نیست
هیچ مهر خواجو نیست ماه نیمروزی را
