خواجوی کرمانی – سایر اشعار شماره 5

سرود

چون اسیرست در آن زلف سمن سای دلم

چه کند گر نکند در شکنش جای دلم

بشد از دست من بی سر و بی پای دلم

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

آخر ای همنفسان یک نفس ار یار منید

با من خسته بسازید و ملامت مکنید

دلم از پرده برون می رود آخر بزنید

دلم ای وای به دل وادلم ای وای دلم

منِ بی دل چه کنم پیشِ که گویم غم دل

که ندارم به جز از آه سحر همدم دل

گر نسازد لب جانبخشِ توام مرهم دل

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

ای خیالِ سر زلف تو مرا محرم راز

دست کوته نتوان کرد از آن زلف دراز

مطرب آخر ز برای دلم این نغمه بساز

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

از سر زلف تو شوریدگی آموخته دل

وآتش مهر تو در جان من افروخته دل

گر ازین پس ندهی داد من سوخته دل

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

دوش بنهاد ز عشقت به چمن رو دل من

برنپیچید سر از زلف تو یک مو دل من

در چمن فاخته میگفت که کوکو دل من

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

عاشقان در طلبت گرد جهان می پویند

عارفان از دو جهان وصل تو را می چویند

بده آن باده که مرغان سحر می گویند

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

خوش بوَد طرف چمن سرو سهی وقت سحر

باده در پیش و قدح بر کف و سودا در سر

در زمان جان بدهم گر بزنی بار دگر

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

با حریفان صبوحی طرف جوی بجوی

سنبل یار گل اندام سمن بوی بجوی

از برای دلم ای مطرب خوشگوی بگوی

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

ای خوشا پای گل و فصل بهار و لب رود

صوفی از رقص نیاسوده و مطرب ز سرود

بشنو این نغمه ی پر زمزمه از زخمه ی رود

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

سرو بر یاد قد سیمبرت می روید

لاله از مهر رخت چهره به خون می شوید

گوش کن نغمه ی خواجو که چه خوش می گوید

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم