ایرج میرزا – غزل شماره 11
تا بر سر است سایه ی شهزاده ایرجم
گویی مگر به تاج فریدون مُتَوَّجَم
ما هر دو شاه زاده و ما هر دو ایرجیم
اما چه ایرجی بود او، من چه ایرجم !
با خلقتش چو خلقت خود می کنم قیاس
گیرد ز مادر و پدر خویشتن لجم
گفتم قتیل خنجر ابروی او شوم
آوخ که سازگار نشد طالع کجم
گفتم مُدَرَّجی که مگر شاهزاده ای …
… رج بسپُرَد به حافظه شعر مُدَرَّجم