نعیم فراشری – تخیلات شماره ۱۴
زمین و مردم
این زمین خاک پوش، ای مردمان
اختر است از اختران آسمان
در میان آسمانان می رود
در فضا مانند مرغان می پرد
پاره ای از شمس تابان منیر
کوکبی از جمله اولاد اثیر
آفتاب آتش افشان مادرش
ماه تابان سبکپا دخترش
خواهرانش مشتری، زهره ، زحل
همدمانش حوت و جوزا و حمل
آتش خورشید دارد در درون
از دلش بسیار بار آید برون
از دل سوزان خود وز چشم شید
آمده بسیار چیز از وی پدید
کان ها و سبزه های بی شمار
بی شمار ازهار و اشجار و ثمار
شد نمایان نوع های جانور
در نهایت سر نما شد این بشر
ای بشر! خشنود شو نزد زمین
کین زمین شد مسکنت، ای نازنین
چون خلیفه کرده اندت بر تراب
بهره ی خود را هم از دنیا بیاب
گرچه می میرند افراد بشر
می نمیرند اما اولاد بشر