قصاب کاشانی – غزل شماره 197

چون سبزه از کنار گلستان دمیده خط

یا هاله گرد عارض ماهت کشیده خط

افتاده سایه ی پر طوطی بر آینه

یا قدرت‌آفرین به رخت آفریده خط

بس نازک است پشت لبت را کبود کرد

گردانده سنگ لعل تو را نامکیده خط

سر برزد از کنار گلستان حسن تو

گل تا ز باغ عارض ماه تو چیده خط

بیرون چو خضر کرده سر از چشمه ی بقا

آب حیات از لب لعلت چشیده خط

قصاب گرد چشمه ی جان سبزه رسته است

یا در کنار لعل لب او دمیده خط