قصاب کاشانی – غزل شماره 175

غرقه ی دریای عشقیم از کنار ما مپرس

خانه بر دوشیم چون موج از دیار ما مپرس

نخل سروستان تصویریم بر از ما مخواه

خار خشک بوستانیم از بهار ما مپرس

ما و زلف او به یک طالع ز مادر زاده‌ایم

می‌شوی آشفته حال از روزگار ما مپرس

مشهد ما را فروغ شمع می‌داند کجاست

مشرب پروانه داریم از مزار ما مپرس

روز و شب در کوره ی دهریم با صد پیچ‌و‌تاب

در گداز امتحانیم از غبار ما مپرس

ما و دل ماتیم در این عرصه ی شطرنج دهر

جان و دل را تا نبازی از قمار ما مپرس

کشته ی صبح بناگوش و هلاک کاکلیم

بیش از این قصاب از لیل و نهار ما مپرس