پیک دلارام دی درآمدم از در

قاآنی شیرازی – قصیده شماره 103

در مدح جناب میرزا آقاسی گوید

پیک دلارام دی درآمدم از در

نامه ای آورد سر به مهر ز دلبر

جستم و بگرفتم و گشودم و دیدم

یار نوشتست ‌کای ادیب سخنور

خیز و مبوی ار به دست داری سنبل

خیز و منوش ار به‌کام داری ساغر

آب بزن حجره را گلاب بیفشان

برگ بنه خانه را شراب بیاور

یار بخوان می بخواه بزم بیارا

نقل بهل گل بریز فرش بگستر

چون سر زلفم بسای مشک به هاون

چون خم جعدم بسوز عود به مجمر

عیش موفا کن از شراب مصفا

بزم معطر کن از گلاب مقطر

ساز سماع مرا بساز ز هر باب

برگ نشاط مرا بخواه ز هر در

نقل ‌و می شمع ‌و شهد و شکر و شاهد

رود و نی و تار و عود و بربط و مزهر

هیچ خبر نیستت مگر که دل من

زین سفر دیر بازگشته مکدر

هشت مه افزونتر است ‌کافتان خیزان

گرد صفت می‌شتابم از پس لشکر

زین سر از یال اسب دارم بالین

زیر تن از زین رخش دارم بستر

دشت مرا مجلس است و هامون محفل

گرد مرا خیمه است و گردون چادر

خیمه ی من چرخ هست و حجره بیابان

مسند من زین و خوابگاه من اشقر

چرم تن من مراست ‌گویی جوشن

مغز سر من مراست ‌گویی مغفر

گویی با جوشن آفریدم ایزد

گویی با مغفر آوریدم داور

تختم یکران شدست و چترم خورشید

خودم زینت شدست و دِرعم زیور

غالیه‌ام‌گرد راه و شانه سرانگشت

ماشطه‌ام آفتاب و آینه خنجر

گرد رهست ار به چشم دارم سرمه

خاک رهست ار به زلف پاشم عنبر

شیب و فراز جهان بریدم و دیدم

معظم معموره ی جهان چو سکندر

گه به مغاکی شدم بر آن روی ماهی

گه به ستیغی شدم بدان سوی اختر

گه به نشیبی ز حد هستی بیرون

گه به فرازی ز آفرینش برتر

رخت سپردم‌ گهی به مخزن قارون

تخت نهادم ‌گهی به پشت دو پیکر

گاه ز سرما لبم‌ کفیده چو پسته

گاه ز گرما تنم تفیده چو اخگر

بس که ببوسید نعل موزه ی عزمم

موم‌صفت نرم شد رکاب تکاور

خُودم فرسوده‌گشت و درعم سوده

رخشم آسیمه‌‌گشت و شخصم مضطر

بارم در گل نشست و خارم در دل

تابم از رخ پرید و خوابم از سر

رخشم نالان‌ که بس کن آخر بنشین

از در رحمت یکی به حالم بنگر

مرغ نی ام تا یکی پرم ز بر و زیر

برق نی ام تا به‌ کی جهم به‌ کُه و در

چرخ نی ام تا به ‌کی خرامم ایدون

باد نی ام تا به‌ کی شتابم ایدر

چند دَوَم چون نی ام نبیره ی گردون

چند رَوَم چون نی ام سلاله ی صرصر

من نه خیالم چنین چه پویم ایدون

من نه‌گمانم چنین چه رانم ایدر

رانت مگر آهن است و گامت فولاد

جانت مگر خاره است و جسمت مرمر

چند دهم شرح هیچ دیده مبیناد

آنچه بدیدم ز رنج و انده بی‌مر

جسمم بیتاب‌ گشته چهرم بی‌ آب

چشمم بی‌خواب گ‌‌شته جانم بی‌خور

گر تو ببینی مرا یقین نشناسی

ورت بگویم منم نداری باور

جز که به‌ گرمابه تن بشویم و رخسار

گرد برافشانم از دو زلف معنبر

غالیه سایم به زلف و غازه به ‌رخسار

رنگ‌کلف بسترم ز ماه منور

هی بزنم شانه بر دو بیچان سنبل

هی بکشم سرمه در دو مشکین عبهر

تا زند این راه جان به شوخی غمزه

تا شود آن دام دل به حلقه ی چنبر

باده خورم یک دو ساتکین سپس هم

تا دو رخم بشکفد چو لاله ی احمر

وانگه بر عادت قدیم‌ که دانی

مدحت فخرالانام خوانم از بر

اصل طرب فصل جود میر معظم

بحرکرم بدر ملک صدر مظفر

فارس دولت نظام ملک شهنشاه

حارس ملت قوام دین پیمبر

حاجی آقاسی آنکه خاک درش را

میران آیین‌ کنند و شاهان افسر

از کرم اوست هرچه رزق به ‌گیتی

وز قلم اوست هرچه عیش به‌ کشور

روزی او می‌خورند عارف و عامی

نعمت‌ او می‌برند مومن وکافر

همّت او چون ابد ندارد پایان

فکرت او چون فلک ندارد معبر

زایر درگاه او به‌ گام نخستین

پای‌ گذارد به فرق چرخ مدور

ای نفست نفس را به یزدان داعی

وی سخنت عقل را به یزدان رهبر

راز بیان تو خواست تا بنماید

ایزد از آن آفرید چشمه ی کوثر

سرّ جلال تو خواست تا بگشاید

باری‌ از آن خلق ‌کرد گنبد اخضر

فیض نیارد ز هم گسست وگرنه

با تو تمام است آفرینش‌ داور

حبر سر خامه‌ات چکیده به عمّان

ورنه ز عمّان نزاید این همه گوهر

مَنبت کلک تو بود هند وگرنه

این همه از هند می ‌نخیزد شکر

آیت عزمت به ‌کشتی ار بنگارند

باز ناستد به صد هزاران لنگر

خاطر خصمت به آذر ار بنمایند

می‌برود گرمی از طبیعت آذر

حکمت ‌کونین در وجود تو مدغم

دولت جاوید در رضای تو مضمر

مور شود با اعانت تو سلیمان

باز شود با اهانت تو کبوتر

گویا زاید ز حرص مدح تو کودک

بینا روید ز شوق روی تو عبهر

خشم تو است ار شود هلاک مجسم

لفظ تو است ار شود حیات مصوّر

برگ درختان بود به مدح تو گویا

ریگ بیابان شود ز وصف تو جانور

رقص کند ز اهتزاز مدح تو دیوان

وجد کند ز اشتمال وصف تو دفتر

جود تو همچون ابد ندارد پایان

فکر تو همچون فلک ندارد معبر

جوهر امر تو با قضاست مرکب

گوهر ذات تو با سخاست مخمّر

چشم ضمیرت به نور علم ببیند

نیک و بد خلق تا به عرصه ی محشر

نقد هنر با دوام جود تو رایج

ذات عرض با قوام عدل تو جوهر

ساکنی و صیت تو چو پرتو خورشید

هر روز از باختر رود سوی خاور

ثابتی و عزم تو چو کوکب سیار

گردد دایم به گرد توده ی اغبر

خشم تو بر دوستان توست عنایت

کاتش سوزان بود حیات سمندر

لطف تو بر دشمنان توست سیاست

کاب روان بود مرگ قبطی ابتر

کلکت شهباز حکمتیست که او را

علم‌ و هنر بال‌ هست و فتح و ظفر پر

پوید و در پویه‌اش نظام ممالک

جنبد و در جنبشش قضای مقدر

گل خورد و دُر شاهوارکند قی

ره برد و راز روزگار کند سر

هست دو انگشت نی به ویژه که او را

گشته جهان قاف تا به قاف مسخّر

هیچ شنیدی خدایگانا کز تب

تافت تن‌ و جان من چو بوته ی زرگر

گر نبد از هیبت جلال تو از چه

زینسان تب‌لرزه‌ام افتاد به پیکر

زیر و زبر باد روزگار عدویت

تا که زمین زیر هست و گردون از بر