وقت آمد توبه را شکستن

آن شاخ خشک است و سیه‌هان ای صبا بر وی مزن ای زندگی باغ‌ها وی رنگ بخش مرد و زن هان ای صبای خوب خد

ای ببرده دل تو قصد جان مکن و آنچ من کردم تو جانا آن مکن بنگر اندر درد من گر صاف نیست درد خود مفرستم

ای طبل رحیل از طرف چرخ شنیده وی رخت از این جای بدان جای کشیده ای نرگس چشم و رخ چون لاله کجایی از گور

ای خراب اسرارم از اسرار تو اسرار تو نقش‌هایی دیدم از گلزار تو گلزار تو کشته عشق توام ور ز آنک تو منکر شوی خط‌هایی