دانی که کجا جویی ما را به گه جستن

صنما بیار باده بنشان خمار مستان که ببرد عشق رویت همگی قرار مستان می کهنه را کشان کن به صبوح گلستان کن که به جوش

ای بمرده هر چه جان در پای او هر چه گوهر غرقه در دریای او آتش عشقش خدایی می‌کند ای خدا هیهای او هیهای او

هلا ساقی بیا ساغر مرا ده زرم بستان می چون زر مرا ده به حق آن که در سر دارم از تو چو خم را

صوفیانیم آمده در کوی تو شیء لله از جمال روی تو از عطش ابریق‌ها آورده‌ایم کآب خوبی نیست جز در جوی تو هابده چیزی به