در این بخش، غزلیات فرخی یزدی نوشته شده است.
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیلک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : گلرنگ شد در و دشت، از اشکباری ما
غزل شماره 2 : دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را
غزل شماره 3 : بی سر و پایی اگر در چشم خوار آید تو را
غزل شماره 4 : ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما
غزل شماره 5 : گر که تأمین شود از دست غم آزادی ما
غزل شماره 6 : در سیاست آنکه شاگرد است طفل مکتبی را
غزل شماره 7 : ز بس ای دیده سر کردی شب غم اشکباری را
غزل شماره 8 : به هنگام سیه روزی علم کن قد مردی را
غزل شماره 9 : می دهد نیکو نشان کاخی مکان فتنه را
غزل شماره 10 : باز گویم این سخن را گر چه گفتم بارها
غزل شماره 11 : سرپرست ما که می نوشد سبک رطل گران را
غزل شماره 12 : غارت غارتگران شد مال بیت المال ما
غزل شماره 13 : زد فصل گل چو خیمه به هامون جنون ما
غزل شماره 14 : با دل آغشته در خون گر چه خاموشیم ما
غزل شماره 15 : شبیه ماه مکن طفل خردسال مرا
غزل شماره 16 : همین بس است ز آزادگی نشانه ی ما
غزل شماره 17 : از بس که غم به سینه ی من بسته راه را
غزل شماره 18 : تا دیده دلم عارض آن رشک پری را
غزل شماره 19 : با بتی تا بطی از باده ی ناب است مرا
غزل شماره 20 : سخت با دل، دل سخت تو به جنگ است اینجا
غزل شماره 21 : زاهدا چند کنی منع قدح نوشی را
غزل شماره 22 : با آنکه کسی نیست به وارستگی ما
غزل شماره 23 : باور نکنی گر غم دل گفتن ما را
ب :
غزل شماره 24 : شرط خوبی نیست تنها جان من گفتار خوب
غزل شماره 25 : نای آزادی کند چون نی نوای انقلاب
غزل شماره 26 : با فکر تو موافق ناموس انقلاب
ت :
غزل شماره 27 : چون شرط وفا هیچ به جز ترک جفا نیست
غزل شماره 28 : در کف مردانگی شمشیر می باید گرفت
غزل شماره 29 : زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت
غزل شماره 30 : از قناعت خواجه ی گردون مرا تابنده است
غزل شماره 31 : در چمن تا قد سرو تو برافراخته است
غزل شماره 32 : آن طایری که در قفس تنگ خانه داشت
غزل شماره 33 : هرگز دلم برای کم و بیش غم نداشت
غزل شماره 34 : جان من تنها نه خوبان را صباحت لازم است
غزل شماره 35 : دل زارم که عمرش جز دمی نیست
غزل شماره 36 : هر لحظه مزن در، که در این خانه کسی نیست
غزل شماره 37 : در شرع ما که قاعده ی اختصاص نیست
غزل شماره 38 : این نیست عرق کز رخ آن ماه جبین ریخت
غزل شماره 39 : این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست
غزل شماره 40 : جهان نمای درستی، دل شکسته ی ماست
غزل شماره 41 : کیست در شهر که از دست غمت داد نداشت
غزل شماره 42 : عشقبازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت
غزل شماره 43 : بی زر و زور کجا زاری ما را ثمر است
غزل شماره 44 : در غمت کاری که آه آتشینم کرده است
غزل شماره 45 : راستی کج کلها عهد تو سخت آمد سست
غزل شماره 46 : سوگواران را مجال بازدید و دید نیست
غزل شماره 47 : ما را ز انقلاب سر انتخاب نیست
غزل شماره 48 : شب غم روز من و ماه محن سال من است
غزل شماره 49 : گر چه مجنونم و صحرای جنون جای من است
غزل شماره 50 : غم نیست که با اهل جفا مهر و وفا داشت
غزل شماره 51 : هیچ چیزی نیست کاندر قبضه ی اشراف نیست
غزل شماره 52 : روزگاریست که در دشت جنون خانه ی ماست
غزل شماره 53 : مرگ هم در شب هجران به من ارزانی نیست
غزل شماره 54 : قمری چو من مدیح تو سرو چمن نگفت
غزل شماره 55 : آن پابرهنه را که به دل حرص و آز نیست
غزل شماره 56 : از ره داد ز بیدادگران باید کشت
غزل شماره 57 : از دست تو کس همچو من بی سر و پا نیست
غزل شماره 58 : کینه ی دشمن مرا گفتی چرا در سینه نیست؟
غزل شماره 59 : روزگاریست که در دشت جنون خانه ی ماست
غزل شماره 60 : آنکه آتش برفروزد آه دل افروز ماست
غزل شماره 61 : دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت
غزل شماره 62 : پیش عاقل بی تخصص گر عمل معقول نیست
غزل شماره 63 : غیر خون آبروی توده ی زحمتکش نیست
غزل شماره 64 : زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت
خ :
غزل شماره 65 : چمن از لاله چو بنهاد به سر افسر سرخ
د :
غزل شماره 66 : آن دست دوستی که در اول نگار داد
غزل شماره 67 : این ستمکاران که می خواهند سلطانی کنند
غزل شماره 68 : باید ایندور اگر عالی و گردون باشد
غزل شماره 69 : ای دوره ی طهمورث، دل یکدله باید کرد
غزل شماره 70 : به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می گردد
غزل شماره 71 : خیزید ز بیدادگران داد بگیرید
غزل شماره 72 : ز انقلابی سخت جاری سیل خون باید نمود
غزل شماره 73 : نارفیقان چون به یکرنگان دو رنگی می کنند
غزل شماره 74 : آنکه اندر دوستی ما را در اول یار بود
غزل شماره 75 : دل در کف بیداد تو جز داد ندارد
غزل شماره 76 : جز شور و شر از چشم سیاه تو نریزد
غزل شماره 77 : با تو در پرده دلم راز و نیازی دارد
غزل شماره 78 : با ادب در پیش قانون هر که زانو می زند
غزل شماره 79 : در کهن ایران ویران انقلابی تازه باید
غزل شماره 80 : پیش خود تا فکر نفع بی نهایت می کند
غزل شماره 81 : اگر مرد خردمندی تو را فرزانگی باید
غزل شماره 82 : ابر چشم از سوز دل تا گریه را سر می کند
غزل شماره 83 : کام دلم ز وصل تو حاصل نمی شود
غزل شماره 84 : این غرقه به خاک و خون دلی بود
غزل شماره 85 : چون ز شهر آن شاهد شیرین شمایل می رود
غزل شماره 86 : خرم آن روزی که ما را جای در میخانه بود
غزل شماره 87 : سراپا کاخ این زورآوران گر زیوری دارد
غزل شماره 88 : بهار آمد و در جام باده باید کرد
غزل شماره 89 : شد بهار و مرغ دل افغان چه بلبل می کند
غزل شماره 90 : کاخ جور تو گر از سیم بنایی دارد
غزل شماره 91 : نازم آن سرو خرامان را که از بس ناز دارد
غزل شماره 92 : دلم امروز چون قمری سر نالیدنی دارد
غزل شماره 93 : چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود
غزل شماره 94 : هر آنکه سخت به من لاف آشنایی زد
غزل شماره 95 : گر یوسف من جلوه چنین خوب نماید
غزل شماره 96 : دل مایه ی ناکامی است از دیده برون باید
غزل شماره 97 : پاسبان خفته ی این دار گر بیدار بود
غزل شماره 98 : آنانکه بی مطالعه تقدیر می کنند
غزل شماره 99 : بهر آزادی هر آن کس استقامت می کند
غزل شماره 100 : با من ای دوست تو را گر سر پرخاش نبود
غزل شماره 101 : گر پریشان خم گیسوی تو از شانه نبود
غزل شماره 102 : چنان کز تاب آتش آب از گرمابه می ریزد
غزل شماره 103 : آن دسته که سرگشته ی سودای جنونند
غزل شماره 104 : باز دلبر به دلم عزم شبیخون دارد
غزل شماره 105 : می پرستانی که از دور فلک آزرده اند
غزل شماره 106 : هر شرارت در جهان فرزند آدم می کند
غزل شماره 107 : عمریست کز جگر، مژه خوناب می خورد
غزل شماره 108 : آنچه را با کارگر سرمایه داری می کند
غزل شماره 109 : گر از دو روز عمر مرا یک نفس بماند
غزل شماره 110 : توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود
غزل شماره 111 : آنکه از آرا خریدن مسند عالی بگیرد
غزل شماره 112 : باز طوفان بلا لجه ی خون می خواهد
غزل شماره 113 : رسم و ره آزادی یا پیشه نباید کرد
غزل شماره 114 : گر بدین سان آتش کین شعله ور خواهی نمود
غزل شماره 115 : آن غنچه که نشکفت ز حسرت دل ما بود
غزل شماره 116 : هر جا سخن از جلوه ی آن ماه پری بود
غزل شماره 117 : یک دم دل ما از غم، آسوده نخواهد شد
غزل شماره 118 : کانون حقیقت دهن بسته ی ما بود
غزل شماره 119 : دی تا دل شب آن بت طناز کجا بود؟
غزل شماره 120 : چو مهربان مه من جلوه بی نقاب کند
غزل شماره 121 : دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد
غزل شماره 122 : طوطی که چو من شهره به شیرین سخنی بود
غزل شماره 123 : سر و کار من اگر با تو دل آزار نبود
غزل شماره 124 : آن پری چو از بهر دلبری، زلف عنبرین شانه می کند
غزل شماره 125 : هر کس که به دل مهر تو مه پاره ندارد
غزل شماره 126 : در جهان کهنه از نو شور و شر باید نمود
غزل شماره 127 : حلقه ی زلفی که غیر تاب ندارد
غزل شماره 128 : شب که دل با روزگار تار خود در جنگ بود
غزل شماره 129 : آنان که از فراعنه توصیف می کنند
ر :
غزل شماره 130 : شوریده دل به سینه به عنوان کارگر
ز :
غزل شماره 131 : فدای سوز دل مطربی که گفت بساز
غزل شماره 132 : یارب ز چیست بر سر فقر و غنا هنوز
س :
غزل شماره 133 : نمود همچو ابول الهول رو به ملت روس
غزل شماره 134 : تا حیات من به دست نان دهقان است و بس
ش :
غزل شماره 135 : گر در طلب اهل دلی همدم ما باش
غزل شماره 136 : در چمن ای دل چو من غیر از گل یک رو مباش
غزل شماره 137 : ای دل اندر عاشقی با طالع مسعود باش
ل :
غزل شماره 138 : بس تنگ شد از سختی جان حوصله ی دل
م :
غزل شماره 139 : ما خیل تهیدست جگر گوشه ی بختیم
غزل شماره 140 : شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
غزل شماره 141 : گر چه ما از دستبرد دشمنان افتاده ایم
غزل شماره 142 : با دشمن اگر میل تو پنداشته بودیم
غزل شماره 143 : گر چه دل سوخته و عاشق و جان باخته ایم
غزل شماره 144 : تا که در ساغر شراب صاف بی غش کرده ایم
غزل شماره 145 : چون باد تا در آن خم گیسو درآمدیم
غزل شماره 146 : غم چو زور آور با شادی قدح نوشی کنم
غزل شماره 147 : تا در اقلیم قناعت خودنمایی کرده ایم
غزل شماره 148 : گر ز روی معدلت آغشته در خون می شویم
غزل شماره 149 : هر چند که با فکر جوانیم که بودیم
غزل شماره 150 : زان طره به پای دل، تا سلسله ها دارم
غزل شماره 151 : خوش آنکه در طریق عدالت قدم زنیم
غزل شماره 152 : گذشتم از سرافرازی، سر افتادگی دارم
غزل شماره 153 : به کوی ناامیدی شمع آسا محفلی دارم
غزل شماره 154 : یاد باد آن شب که جا بر خاک کویی داشتیم
غزل شماره 155 : گر برخی جانان من دلداده نبودم
غزل شماره 156 : مو به مو شرح غمت روزی که با دل گفته ایم
غزل شماره 157 : روزگاری شد که سر تا پا دلی غمناک دارم
غزل شماره 158 : ز بس از روزگار بخت و سخت و سست دلتنگم
غزل شماره 159 : به حسرتی که چرا جای در قفس دارم
غزل شماره 160 : دیدی آخر به سر زلف تو پابست شدم
غزل شماره 161 : در میکده گر رند قدح نوش نبودیم
غزل شماره 162 : دیشب از غم تا سحرگه آه سردی داشتم
غزل شماره 163 : فصل گل چو غنچه، لب را از غم زمانه بستم
غزل شماره 164 : ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم
غزل شماره 165 : از پی دیوانگی تا آستین بالا زدیم
غزل شماره 166 : ز خود آرایی تن جامه ی جان چاک می خواهم
غزل شماره 167 : ما مست و خراب از می صهبای الستیم
غزل شماره 168 : ما خیل گدایان که زر و سیم نداریم
غزل شماره 169 : سر خط عاشقی را روز الست دادم
غزل شماره 170 : به باد روی گلی در چمن چو ناله کنم
غزل شماره 171 : بس به نام عمر مرگ هولناکی دیده ام
ن :
غزل شماره 172 : بسته ی زنجیر بودن هست کار شیر و من
غزل شماره 173 : گر خدا خواهد بجوشد بحر بی پایان خون
غزل شماره 174 : از جور چرخ کجروش، وز دست بخت واژگون
غزل شماره 175 : تا چند هوسرانی، دندان هوس بشکن
غزل شماره 176 : ای توده دست قدرت از آستین برون کن
ه :
غزل شماره 177 : تا در خم آن گیسو چین و شکن افتاده
غزل شماره 178 : خوبرویان که جگرگوشه ی نازند همه
ی :
غزل شماره 179 : زین قیامی که تو با آن قد و قامت کردی
غزل شماره 180 : ریز بر خاک فنا ای خضر آب زندگی
غزل شماره 181 : آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی
غزل شماره 182 : دست اجنبی افراشت، تا لوای ناامنی
غزل شماره 183 : به جز این مرا نماند، پس مرگ سرگذشتی
غزل شماره 184 : بی پرده برآمد مهر زین پرده ی مینایی
غزل شماره 185 : نیمه ی شب زلف را در سایه ی مه تاب دادی
غزل شماره 186 : آن زلف مشکبو را، تا زیب دوش کردی
غزل شماره 187 : زال گردون را نباشد گر سر رویین تنی
غزل شماره 188 : قسم به عزت و قدر و مقام آزادی
غزل شماره 189 : دل ز غم یک پرده خون شد پرده پوشی تا به کی
پایان اشعار این بخش