ورود-ثبت نام

غزلیات فرخی یزدی

در این بخش، غزلیات فرخی یزدی نوشته شده است.

فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای آخر قافیه یا ردیف است.

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیلک کنید :

 

الف : 

غزل شماره 1 : گلرنگ شد در و دشت، از اشکباری ما

غزل شماره 2 : دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را

غزل شماره 3 : بی سر و پایی اگر در چشم خوار آید تو را

غزل شماره 4 : ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما

غزل شماره 5 : گر که تأمین شود از دست غم آزادی ما

غزل شماره 6 : در سیاست آنکه شاگرد است طفل مکتبی را

غزل شماره 7 : ز بس ای دیده سر کردی شب غم اشکباری را

غزل شماره 8 : به هنگام سیه روزی علم کن قد مردی را

غزل شماره 9 : می دهد نیکو نشان کاخی مکان فتنه را

غزل شماره 10 : باز گویم این سخن را گر چه گفتم بارها

غزل شماره 11 : سرپرست ما که می نوشد سبک رطل گران را

غزل شماره 12 : غارت غارتگران شد مال بیت المال ما

غزل شماره 13 : زد فصل گل چو خیمه به هامون جنون ما

غزل شماره 14 : با دل آغشته در خون گر چه خاموشیم ما 

غزل شماره 15 : شبیه ماه مکن طفل خردسال مرا

غزل شماره 16 : همین بس است ز آزادگی نشانه ی ما

غزل شماره 17 : از بس که غم به سینه ی من بسته راه را

غزل شماره 18 : تا دیده دلم عارض آن رشک پری را

غزل شماره 19 : با بتی تا بطی از باده ی ناب است مرا

غزل شماره 20 : سخت با دل، دل سخت تو به جنگ است اینجا

غزل شماره 21 : زاهدا چند کنی منع قدح نوشی را

غزل شماره 22 : با آنکه کسی نیست به وارستگی ما

غزل شماره 23 : باور نکنی گر غم دل گفتن ما را

ب : 

غزل شماره 24 : شرط خوبی نیست تنها جان من گفتار خوب

غزل شماره 25 : نای آزادی کند چون نی نوای انقلاب

غزل شماره 26 : با فکر تو موافق ناموس انقلاب

ت : 

غزل شماره 27 : چون شرط وفا هیچ به جز ترک جفا نیست

غزل شماره 28 : در کف مردانگی شمشیر می باید گرفت

غزل شماره 29 : زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت

غزل شماره 30 : از قناعت خواجه ی گردون مرا تابنده است

غزل شماره 31 : در چمن تا قد سرو تو برافراخته است

غزل شماره 32 : آن طایری که در قفس تنگ خانه داشت

غزل شماره 33 : هرگز دلم برای کم و بیش غم نداشت

غزل شماره 34 : جان من تنها نه خوبان را صباحت لازم است

غزل شماره 35 : دل زارم که عمرش جز دمی نیست

غزل شماره 36 : هر لحظه مزن در، که در این خانه کسی نیست

غزل شماره 37 : در شرع ما که قاعده ی اختصاص نیست

غزل شماره 38 : این نیست عرق کز رخ آن ماه جبین ریخت

غزل شماره 39 : این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست

غزل شماره 40 : جهان نمای درستی، دل شکسته ی ماست

غزل شماره 41 : کیست در شهر که از دست غمت داد نداشت

غزل شماره 42 : عشقبازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت

غزل شماره 43 : بی زر و زور کجا زاری ما را ثمر است

غزل شماره 44 : در غمت کاری که آه آتشینم کرده است

غزل شماره 45 : راستی کج کلها عهد تو سخت آمد سست

غزل شماره 46 : سوگواران را مجال بازدید و دید نیست

غزل شماره 47 : ما را ز انقلاب سر انتخاب نیست

غزل شماره 48 : شب غم روز من و ماه محن سال من است

غزل شماره 49 : گر چه مجنونم و صحرای جنون جای من است

غزل شماره 50 : غم نیست که با اهل جفا مهر و وفا داشت

غزل شماره 51 : هیچ چیزی نیست کاندر قبضه ی اشراف نیست

غزل شماره 52 : روزگاریست که در دشت جنون خانه ی ماست

غزل شماره 53 : مرگ هم در شب هجران به من ارزانی نیست

غزل شماره 54 : قمری چو من مدیح تو سرو چمن نگفت

غزل شماره 55 : آن پابرهنه را که به دل حرص و آز نیست

غزل شماره 56 : از ره داد ز بیدادگران باید کشت

غزل شماره 57 : از دست تو کس همچو من بی سر و پا نیست

غزل شماره 58 : کینه ی دشمن مرا گفتی چرا در سینه نیست؟

غزل شماره 59 : روزگاریست که در دشت جنون خانه ی ماست

غزل شماره 60 : آنکه آتش برفروزد آه دل افروز ماست

غزل شماره 61 : دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت

غزل شماره 62 : پیش عاقل بی تخصص گر عمل معقول نیست

غزل شماره 63 : غیر خون آبروی توده ی زحمتکش نیست

غزل شماره 64 : زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت

خ : 

غزل شماره 65 : چمن از لاله چو بنهاد به سر افسر سرخ

د : 

غزل شماره 66 : آن دست دوستی که در اول نگار داد

غزل شماره 67 : این ستمکاران که می خواهند سلطانی کنند

غزل شماره 68 : باید ایندور اگر عالی و گردون باشد

غزل شماره 69 : ای دوره ی طهمورث، دل یکدله باید کرد

غزل شماره 70 : به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می گردد

غزل شماره 71 : خیزید ز بیدادگران داد بگیرید

غزل شماره 72 : ز انقلابی سخت جاری سیل خون باید نمود

غزل شماره 73 : نارفیقان چون به یکرنگان دو رنگی می کنند

غزل شماره 74 : آنکه اندر دوستی ما را در اول یار بود

غزل شماره 75 : دل در کف بیداد تو جز داد ندارد

غزل شماره 76 : جز شور و شر از چشم سیاه تو نریزد

غزل شماره 77 : با تو در پرده دلم راز و نیازی دارد

غزل شماره 78 : با ادب در پیش قانون هر که زانو می زند

غزل شماره 79 : در کهن ایران ویران انقلابی تازه باید

غزل شماره 80 : پیش خود تا فکر نفع بی نهایت می کند

غزل شماره 81 : اگر مرد خردمندی تو را فرزانگی باید

غزل شماره 82 : ابر چشم از سوز دل تا گریه را سر می کند

غزل شماره 83 : کام دلم ز وصل تو حاصل نمی شود

غزل شماره 84 : این غرقه به خاک و خون دلی بود

غزل شماره 85 : چون ز شهر آن شاهد شیرین شمایل می رود

غزل شماره 86 : خرم آن روزی که ما را جای در میخانه بود

غزل شماره 87 : سراپا کاخ این زورآوران گر زیوری دارد

غزل شماره 88 : بهار آمد و در جام باده باید کرد

غزل شماره 89 : شد بهار و مرغ دل افغان چه بلبل می کند

غزل شماره 90 : کاخ جور تو گر از سیم بنایی دارد

غزل شماره 91 : نازم آن سرو خرامان را که از بس ناز دارد

غزل شماره 92 : دلم امروز چون قمری سر نالیدنی دارد

غزل شماره 93 : چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود

غزل شماره 94 : هر آنکه سخت به من لاف آشنایی زد

غزل شماره 95 : گر یوسف من جلوه چنین خوب نماید

غزل شماره 96 : دل مایه ی ناکامی است از دیده برون باید

غزل شماره 97 : پاسبان خفته ی این دار گر بیدار بود

غزل شماره 98 : آنانکه بی مطالعه تقدیر می کنند

غزل شماره 99 : بهر آزادی هر آن کس استقامت می کند

غزل شماره 100 : با من ای دوست تو را گر سر پرخاش نبود

غزل شماره 101 : گر پریشان خم گیسوی تو از شانه نبود

غزل شماره 102 : چنان کز تاب آتش آب از گرمابه می ریزد

غزل شماره 103 : آن دسته که سرگشته ی سودای جنونند

غزل شماره 104 : باز دلبر به دلم عزم شبیخون دارد

غزل شماره 105 : می پرستانی که از دور فلک آزرده اند

غزل شماره 106 : هر شرارت در جهان فرزند آدم می کند

غزل شماره 107 : عمریست کز جگر، مژه خوناب می خورد

غزل شماره 108 : آنچه را با کارگر سرمایه داری می کند

غزل شماره 109 : گر از دو روز عمر مرا یک نفس بماند

غزل شماره 110 : توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود

غزل شماره 111 : آنکه از آرا خریدن مسند عالی بگیرد

غزل شماره 112 : باز طوفان بلا لجه ی خون می خواهد

غزل شماره 113 : رسم و ره آزادی یا پیشه نباید کرد

غزل شماره 114 : گر بدین سان آتش کین شعله ور خواهی نمود

غزل شماره 115 : آن غنچه که نشکفت ز حسرت دل ما بود

غزل شماره 116 : هر جا سخن از جلوه ی آن ماه پری بود

غزل شماره 117 : یک دم دل ما از غم، آسوده نخواهد شد

غزل شماره 118 : کانون حقیقت دهن بسته ی ما بود

غزل شماره 119 : دی تا دل شب آن بت طناز کجا بود؟

غزل شماره 120 : چو مهربان مه من جلوه بی نقاب کند

غزل شماره 121 : دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد

غزل شماره 122 : طوطی که چو من شهره به شیرین سخنی بود

غزل شماره 123 : سر و کار من اگر با تو دل آزار نبود

غزل شماره 124 : آن پری چو از بهر دلبری، زلف عنبرین شانه می کند

غزل شماره 125 : هر کس که به دل مهر تو مه پاره ندارد

غزل شماره 126 : در جهان کهنه از نو شور و شر باید نمود

غزل شماره 127 : حلقه ی زلفی که غیر تاب ندارد

غزل شماره 128 : شب که دل با روزگار تار خود در جنگ بود

غزل شماره 129 : آنان که از فراعنه توصیف می کنند

ر : 

غزل شماره 130 : شوریده دل به سینه به عنوان کارگر

ز : 

غزل شماره 131 : فدای سوز دل مطربی که گفت بساز

غزل شماره 132 : یارب ز چیست بر سر فقر و غنا هنوز

س : 

غزل شماره 133 : نمود همچو ابول الهول رو به ملت روس

غزل شماره 134 : تا حیات من به دست نان دهقان است و بس

ش : 

غزل شماره 135 : گر در طلب اهل دلی همدم ما باش

غزل شماره 136 : در چمن ای دل چو من غیر از گل یک رو مباش

غزل شماره 137 : ای دل اندر عاشقی با طالع مسعود باش

ل : 

غزل شماره 138 : بس تنگ شد از سختی جان حوصله ی دل

م : 

غزل شماره 139 : ما خیل تهیدست جگر گوشه ی بختیم

غزل شماره 140 : شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

غزل شماره 141 : گر چه ما از دستبرد دشمنان افتاده ایم

غزل شماره 142 : با دشمن اگر میل تو پنداشته بودیم

غزل شماره 143 : گر چه دل سوخته و عاشق و جان باخته ایم

غزل شماره 144 : تا که در ساغر شراب صاف بی غش کرده ایم

غزل شماره 145 : چون باد تا در آن خم گیسو درآمدیم

غزل شماره 146 : غم چو زور آور با شادی قدح نوشی کنم

غزل شماره 147 : تا در اقلیم قناعت خودنمایی کرده ایم

غزل شماره 148 : گر ز روی معدلت آغشته در خون می شویم

غزل شماره 149 : هر چند که با فکر جوانیم که بودیم

غزل شماره 150 : زان طره به پای دل، تا سلسله ها دارم

غزل شماره 151 : خوش آنکه در طریق عدالت قدم زنیم

غزل شماره 152 : گذشتم از سرافرازی، سر افتادگی دارم

غزل شماره 153 : به کوی ناامیدی شمع آسا محفلی دارم

غزل شماره 154 : یاد باد آن شب که جا بر خاک کویی داشتیم

غزل شماره 155 : گر برخی جانان من دلداده نبودم

غزل شماره 156 : مو به مو شرح غمت روزی که با دل گفته ایم

غزل شماره 157 : روزگاری شد که سر تا پا دلی غمناک دارم

غزل شماره 158 : ز بس از روزگار بخت و سخت و سست دلتنگم

غزل شماره 159 : به حسرتی که چرا جای در قفس دارم

غزل شماره 160 : دیدی آخر به سر زلف تو پابست شدم

غزل شماره 161 : در میکده گر رند قدح نوش نبودیم

غزل شماره 162 : دیشب از غم تا سحرگه آه سردی داشتم

غزل شماره 163 : فصل گل چو غنچه، لب را از غم زمانه بستم

غزل شماره 164 : ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم

غزل شماره 165 : از پی دیوانگی تا آستین بالا زدیم

غزل شماره 166 : ز خود آرایی تن جامه ی جان چاک می خواهم

غزل شماره 167 : ما مست و خراب از می صهبای الستیم

غزل شماره 168 : ما خیل گدایان که زر و سیم نداریم

غزل شماره 169 : سر خط عاشقی را روز الست دادم

غزل شماره 170 : به باد روی گلی در چمن چو ناله کنم

غزل شماره 171 : بس به نام عمر مرگ هولناکی دیده ام

ن : 

غزل شماره 172 : بسته ی زنجیر بودن هست کار شیر و من

غزل شماره 173 : گر خدا خواهد بجوشد بحر بی پایان خون

غزل شماره 174 : از جور چرخ کجروش، وز دست بخت واژگون

غزل شماره 175 : تا چند هوسرانی، دندان هوس بشکن

غزل شماره 176 : ای توده دست قدرت از آستین برون کن

ه : 

غزل شماره 177 : تا در خم آن گیسو چین و شکن افتاده

غزل شماره 178 : خوبرویان که جگرگوشه ی نازند همه

ی : 

غزل شماره 179 : زین قیامی که تو با آن قد و قامت کردی

غزل شماره 180 : ریز بر خاک فنا ای خضر آب زندگی

غزل شماره 181 : آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی

غزل شماره 182 : دست اجنبی افراشت، تا لوای ناامنی

غزل شماره 183 : به جز این مرا نماند، پس مرگ سرگذشتی

غزل شماره 184 : بی پرده برآمد مهر زین پرده ی مینایی

غزل شماره 185 : نیمه ی شب زلف را در سایه ی مه تاب دادی

غزل شماره 186 : آن زلف مشکبو را، تا زیب دوش کردی

غزل شماره 187 : زال گردون را نباشد گر سر رویین تنی

غزل شماره 188 : قسم به عزت و قدر و مقام آزادی

غزل شماره 189 : دل ز غم یک پرده خون شد پرده پوشی تا به کی

 

پایان اشعار این بخش

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *