غزلیات شمس تبریزی-د

حرف د :

 

غزل شماره 523 : ای بی‌وفا جانی که او بر ذوالوفا عاشق نشد

غزل شماره 524 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شماره 525 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شماره 526 : ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد

غزل شماره 527 : گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند

غزل شماره 528 : آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند

غزل شماره 529 : خامی سوی پالیز جان آمد که تا خربز خورد

غزل شماره 530 : امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می‌رسد

غزل شماره 531 : صوفی چرا هوشیار شد ساقی چرا بی‌کار شد

غزل شماره 532 : مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند

غزل شماره 533 : رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند

غزل شماره 534 : رو آن ربابی را بگو مستان سلامت می‌کنند

غزل شماره 535 : سودای تو در جوی جان چون آب حیوان می‌رود

غزل شماره 536 : آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود

غزل شماره 537 : کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود

غزل شماره 538 : گر آتش دل برزند بر مومن و کافر زند

غزل شماره 539 : مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند

غزل شماره 540 : مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند

غزل شماره 541 : صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود

غزل شماره 542 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شماره 543 : یار مرا می‌نهلد تا که بخارم سر خود

غزل شماره 544 : ای که ز یک تابش تو کوه احد پاره شود

غزل شماره 545 : بی تو به سر می نشود با دگری می‌نشود

غزل شماره 546 : هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

غزل شماره 547 : سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود

غزل شماره 548 : چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد

غزل شماره 549 : آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد

غزل شماره 550 : پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد

غزل شماره 551 : جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود

غزل شماره 552 : چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود

غزل شماره 553 : بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود

غزل شماره 554 : این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود

غزل شماره 555 : چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند

غزل شماره 556 : جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند

غزل شماره 557 : دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود

غزل شماره 558 : یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد

غزل شماره 559 : زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند

غزل شماره 560 : عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود

غزل شماره 561 : طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود

غزل شماره 562 : خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد

غزل شماره 563 : دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

غزل شماره 564 : همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد

غزل شماره 565 : اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد

غزل شماره 566 : بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد

غزل شماره 567 : نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد

غزل شماره 568 : چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد

غزل شماره 569 : بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

غزل شماره 570 : بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد

غزل شماره 571 : بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند

غزل شماره 572 : ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند

غزل شماره 573 : برآمد بر شجر طوطی که تا خطبه شکر گوید

غزل شماره 574 : مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد

غزل شماره 575 : ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد

غزل شماره 576 : دل من چون صدف باشد خیال دوست در باشد

غزل شماره 577 : چو برقی می‌جهد چیزی عجب آن دلستان باشد

غزل شماره 578 : مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد

غزل شماره 579 : دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد

غزل شماره 580 : صلا یا ایها العشاق کان مه رو نگار آمد

غزل شماره 581 : مه دی رفت و بهمن هم بیا که نوبهار آمد

غزل شماره 582 : اگر خواب آیدم امشب سزای ریش خود بیند

غزل شماره 583 : رسیدم در بیابانی که عشق از وی پدید آید

غزل شماره 584 : یکی گولی همی‌خواهم که در دلبر نظر دارد

غزل شماره 585 : مرا دلبر چنان باید که جان فتراک او گیرد

غزل شماره 586 : سعادت جو دگر باشد و عاشق خود دگر باشد

غزل شماره 587 : صلا جان‌های مشتاقان که نک دلدار خوب آمد

غزل شماره 588 : صلا رندان دگرباره که آن شاه قمار آمد

غزل شماره 589 : شکایت‌ها همی‌کردی که بهمن برگ ریز آمد

غزل شماره 590 : سر از بهر هوس باید چو خالی گشت سر چه بود

غزل شماره 591 : چه بویست این چه بویست این مگر آن یار می‌آید

غزل شماره 592 : اگر چرخ وجود من از این گردش فروماند

غزل شماره 593 : برون شو ای غم از سینه که لطف یار می‌آید

غزل شماره 594 : امروز جمال تو سیمای دگر دارد

غزل شماره 595 : آن را که درون دل عشق و طلبی باشد

غزل شماره 596 : آن مه که ز پیدایی در چشم نمی‌آید

غزل شماره 597 : امروز جمال تو بر دیده مبارک باد

غزل شماره 598 : یاران سحر خیزان تا صبح کی دریابد

غزل شماره 599 : امشب عجبست ای جان گر خواب رهی یابد

غزل شماره 600 : جامم بشکست ای جان پهلوش خلل دارد

غزل شماره 601 : آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد

غزل شماره 602 : آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد

غزل شماره 603 : گویند به بلا ساقون ترکی دو کمان دارد

غزل شماره 604 : هرک آتش من دارد او خرقه ز من دارد

غزل شماره 605 : ای دوست شکر خوشتر یا آنک شکر سازد

غزل شماره 606 : با تلخی معزولی میری بنمی ارزد

غزل شماره 607 : ای دل به غمش ده جان یعنی بنمی ارزد

غزل شماره 608 : ایمان بر کفر تو ای شاه چه کس باشد

غزل شماره 609 : در خانه غم بودن از همت دون باشد

غزل شماره 610 : نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

غزل شماره 611 : ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد

غزل شماره 612 : بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد

غزل شماره 613 : ای خواجه بازرگان از مصر شکر آمد

غزل شماره 614 : آن بنده آواره بازآمد و بازآمد

غزل شماره 615 : خواب از پی آن آید تا عقل تو بستاند

غزل شماره 616 : چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند

غزل شماره 617 : چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند

غزل شماره 618 : چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید

غزل شماره 619 : آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید

غزل شماره 620 : از سرو مرا بوی بالای تو می‌آید

غزل شماره 621 : در تابش خورشیدش رقصم به چه می‌باید

غزل شماره 622 : جان پیش تو هر ساعت می‌ریزد و می‌روید

غزل شماره 623 : عاشق شده ای ای دل سودات مبارک باد

غزل شماره 624 : هر ذره که بر بالا می‌نوشد و پا کوبد

غزل شماره 625 : گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد

غزل شماره 626 : هر کآتش من دارد او خرقه ز من دارد

غزل شماره 627 : عاشق به سوی عاشق زنجیر همی‌درد

غزل شماره 628 : ای دوست شکر بهتر یا آنک شکر سازد

غزل شماره 629 : عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد

غزل شماره 630 : گر دیو و پری حارس باتیغ و سپر باشد

غزل شماره 631 : نومید مشو جانا کاومید پدید آمد

غزل شماره 632 : عید آمد و عید آمد وان بخت سعید آمد

غزل شماره 633 : شمس و قمرم آمد سمع و بصرم آمد

غزل شماره 634 : نک ماه رجب آمد تا ماه عجب بیند

غزل شماره 635 : مستان می ما را هم ساقی ما باید

غزل شماره 636 : بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید

غزل شماره 637 : برانید برانید که تا بازنمانید

غزل شماره 638 : ملولان همه رفتند در خانه ببندید

غزل شماره 639 : آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد

غزل شماره 640 : تا باد سعادت ز محمد خبر افکند

غزل شماره 641 : در حلقه عشاق به ناگه خبر افتاد

غزل شماره 642 : در خانه نشسته بت عیار کی دارد

غزل شماره 643 : در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد

غزل شماره 644 : تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد

غزل شماره 645 : بار دگر آن آب به دولاب درآمد

غزل شماره 646 : بار دگر آن مست به بازار درآمد

غزل شماره 647 : تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

غزل شماره 648 : ای قوم به حج رفته کجایید کجایید

غزل شماره 649 : بر چرخ سحرگاه یکی ماه عیان شد

غزل شماره 650 : آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد

غزل شماره 651 : مهتاب برآمد کلک از گور برآمد

غزل شماره 652 : تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

غزل شماره 653 : چون بر رخ ما عکس جمال تو برآید

غزل شماره 654 : هر نکته که از زهر اجل تلختر آید

غزل شماره 655 : از بهر خدا عشق دگر یار مدارید

غزل شماره 656 : مرغان که کنون از قفس خویش جدایید

غزل شماره 657 : گر یک سر موی از رخ تو روی نماید

غزل شماره 658 : بگو دل را که گرد غم نگردد

غزل شماره 659 : دلم امروز خوی یار دارد

غزل شماره 660 : نثرنا فی ربیع الوصل بالورد

غزل شماره 661 : بیا ای زیرک و بر گول می‌خند

غزل شماره 662 : اگر عالم همه پرخار باشد

غزل شماره 663 : تویی نقشی که جان‌ها برنتابد

غزل شماره 664 : دلی دارم که گرد غم نگردد

غزل شماره 665 : خنک جانی که او یاری پسندد

غزل شماره 666 : چمن جز عشق تو کاری ندارد

غزل شماره 667 : سماع صوفیان می درنگیرد

غزل شماره 668 : رجب بیرون شد و شعبان درآمد

غزل شماره 669 : چو شب شد جملگان در خواب رفتند

غزل شماره 670 : پریر آن چهره یارم چه خوش بود

غزل شماره 671 : دلم را ناله سرنای باید

غزل شماره 672 : بگویم خفیه تا خواجه نرنجد

غزل شماره 673 : کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد

غزل شماره 674 : چنان کز غم دل دانا گریزد

غزل شماره 675 : هر آن دل‌ها که بی‌تو شاد باشد

غزل شماره 676 : سگ ار چه بی‌فغان و شر نباشد

غزل شماره 677 : عجب آن دلبر زیبا کجا شد

غزل شماره 678 : به صورت یار من چون خشمگین شد

غزل شماره 679 : چو دیوم عاشق آن یک پری شد

غزل شماره 680 : نگارا مردگان از جان چه دانند

غزل شماره 681 : کسی که غیر این سوداش نبود

غزل شماره 682 : یکی لحظه از او دوری نباید

غزل شماره 683 : ز خاک من اگر گندم برآید

غزل شماره 684 : ز رویت دسته گل می‌توان کرد

غزل شماره 685 : دل با دل دوست در حنین باشد

غزل شماره 686 : ای مطرب جان چو دف به دست آمد

غزل شماره 687 : کی باشد کاین قفس چمن گردد

غزل شماره 688 : روی تو به رنگریز کان ماند

غزل شماره 689 : دوش از بت من جهان چه می‌شد

غزل شماره 690 : ای عشق که جمله از تو شادند

غزل شماره 691 : هر چند که بلبلان گزینند

غزل شماره 692 : رفتیم بقیه را بقا باد

غزل شماره 693 : جانی که ز نور مصطفی زاد

غزل شماره 694 : آن کز دهن تو رنگ دارد

غزل شماره 695 : این قافله بار ما ندارد

غزل شماره 696 : بیچاره کسی که زر ندارد

غزل شماره 697 : دل بی‌لطف تو جان ندارد

غزل شماره 698 : آن کس که ز تو نشان ندارد

غزل شماره 699 : بیچاره کسی که می ندارد

غزل شماره 700 : آن خواجه خوش لقا چه دارد

غزل شماره 701 : آن خواجه خوش لقا چه دارد

غزل شماره 702 : پرکندگی از نفاق خیزد

غزل شماره 703 : آن کس که ز جان خود نترسد

غزل شماره 704 : آن جا که چو تو نگار باشد

غزل شماره 705 : ای کز تو همه جفا وفا شد

غزل شماره 706 : روزم به عیادت شب آمد

غزل شماره 707 : آن یوسف خوش عذار آمد

غزل شماره 708 : برخیز که ساقی اندرآمد

غزل شماره 709 : جان از سفر دراز آمد

غزل شماره 710 : آن شعله نور می‌خرامد

غزل شماره 711 : امروز نگار ما نیامد

غزل شماره 712 : خوش باش که هر که راز داند

غزل شماره 713 : ساقی زان می که می‌چریدند

غزل شماره 714 : اول نظر ار چه سرسری بود

غزل شماره 715 : اول نظر ار چه سرسری بود

غزل شماره 716 : دیر آمده‌ای سفر مکن زود

غزل شماره 717 : آن کس که به بندگیت آید

غزل شماره 718 : آخر گهر وفا ببارید

غزل شماره 719 : ای اهل صبوح در چه کارید

غزل شماره 720 : از بهر چه در غم و زحیرید

غزل شماره 721 : هر سینه که سیمبر ندارد

غزل شماره 722 : ما مست شدیم و دل جدا شد

غزل شماره 723 : ساقی برخیز کان مه آمد

غزل شماره 724 : گرمابه دهر جان فزا بود

غزل شماره 725 : کس با چو تو یار راز گوید

غزل شماره 726 : شب رفت حریفکان کجایید

غزل شماره 727 : از دلبر ما نشان کی دارد

غزل شماره 728 : دشمن خویشیم و یار آنک ما را می‌کشد

غزل شماره 729 : اینک آن جویی که چرخ سبز را گردان کند

غزل شماره 730 : اینک آن مرغان که ایشان بیضه‌ها زرین کنند

غزل شماره 731 : پیش از آن کاندر جهان باغ و می و انگور بود

غزل شماره 732 : دی میان عاشقان ساقی و مطرب میر بود

غزل شماره 733 : ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد

غزل شماره 734 : مطربا این پرده زن کز رهزنان فریاد و داد

غزل شماره 735 : دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد

غزل شماره 736 : گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد

غزل شماره 737 : نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد

غزل شماره 738 : مطربم سرمست شد انگشت بر رق می‌زند

غزل شماره 739 : قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند

غزل شماره 740 : مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند

غزل شماره 741 : پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند

غزل شماره 742 : عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند

غزل شماره 743 : آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود

غزل شماره 744 : رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود

غزل شماره 745 : آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود

غزل شماره 746 : برنشست آن شاه عشق و دام ظلمت بردرید

غزل شماره 747 : ای طربناکان ز مطرب التماس می‌کنید

غزل شماره 748 : فخر جمله ساقیانی ساغرت در کار باد

غزل شماره 749 : مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد

غزل شماره 750 : شاد شد جانم که چشمت وعده احسان نهاد

غزل شماره 751 : هر زمان کز غیب عشق یار ما خنجر کشد

غزل شماره 752 : هم دلم ره می‌نماید هم دلم ره می‌زند

غزل شماره 753 : هم لبان می فروشت باده را ارزان کند

غزل شماره 754 : می‌خرامد آفتاب خوبرویان ره کنید

غزل شماره 755 : شاه ما از جمله شاهان پیش بود و بیش بود

غزل شماره 756 : علتی باشد که آن اندر بهاران بد شود

غزل شماره 757 : وصف آن مخدوم می‌کن گر چه می‌رنجد حسود

غزل شماره 758 : دل من کار تو دارد گل و گلنار تو دارد

غزل شماره 759 : دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد

غزل شماره 760 : خنک آن کس که چو ما شد همه تسلیم و رضا شد

غزل شماره 761 : چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد

غزل شماره 762 : بدرد مرده کفن را به سر گور برآید

غزل شماره 763 : خنک آن کس که چو ما شد همگی لطف و رضا شد

غزل شماره 764 : مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند

غزل شماره 765 : هله نومید نباشی که تو را یار براند

غزل شماره 766 : خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد

غزل شماره 767 : صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد

غزل شماره 768 : چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد

غزل شماره 769 : چه توقفست زین پس همه کاروان روان شد

غزل شماره 770 : همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد

غزل شماره 771 : هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند

غزل شماره 772 : صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد

غزل شماره 773 : سحری چو شاه خوبان به وثاق ما درآمد

غزل شماره 774 : به میان دل خیال مه دلگشا درآمد

غزل شماره 775 : هله هش دار که در شهر دو سه طرارند

غزل شماره 776 : عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند

غزل شماره 777 : ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند

غزل شماره 778 : از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود

غزل شماره 779 : همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد

غزل شماره 780 : بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد

غزل شماره 781 : در دلم چون غمت ای سرو روان برخیزد

غزل شماره 782 : خبرت هست که در شهر شکر ارزان شد

غزل شماره 783 : ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند

غزل شماره 784 : عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند

غزل شماره 785 : ما نه زان محتشمانیم که ساغر گیرند

غزل شماره 786 : آنک عکس رخ او راه ثریا بزند

غزل شماره 787 : آنچ روی تو کند نور رخ خور نکند

غزل شماره 788 : آه کان طوطی دل بی‌شکرستان چه کند

غزل شماره 789 : از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود

غزل شماره 790 : واقف سرمد تا مدرسه عشق گشود

غزل شماره 791 : این کبوتربچه هم عزم هوا کرد و پرید

غزل شماره 792 : هله پیوسته سرت سبز و لبت خندان باد

غزل شماره 793 : هست مستی که مرا جانب میخانه برد

غزل شماره 794 : هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد

غزل شماره 795 : وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد

غزل شماره 796 : وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد

غزل شماره 797 : ز اول روز که مخموری مستان باشد

غزل شماره 798 : ننگ عالم شدن از بهر تو ننگی نبود

غزل شماره 799 : سفره کهنه کجا درخور نان تو بود

غزل شماره 800 : گر نخسبی ز تواضع شبکی جان چه شود

غزل شماره 801 : عشرتی هست در این گوشه غنیمت دارید

غزل شماره 802 : می‌رسد یوسف مصری همه اقرار دهید

غزل شماره 803 : بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد

غزل شماره 804 : صنما گر ز خط و خال تو فرمان آرند

غزل شماره 805 : یا رب این بوی که امروز به ما می‌آید

غزل شماره 806 : یا رب این بوی خوش از روضه جان می‌آید

غزل شماره 807 : لحظه‌ای قصه کنان قصه تبریز کنید

غزل شماره 808 : عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند

غزل شماره 809 : طرفه گرمابه بانی کو ز خلوت برآید

غزل شماره 810 : باز شیری با شکر آمیختند

غزل شماره 811 : آن شکرپاسخ نباتم می‌دهد

غزل شماره 812 : خنب‌های لایزالی جوش باد

غزل شماره 813 : موشکی صندوق را سوراخ کرد

غزل شماره 814 : بار دیگر یار ما هنباز کرد

غزل شماره 815 : شهر پر شد لولیان عقل دزد

غزل شماره 816 : خلق می‌جنبند مانا روز شد

غزل شماره 817 : چون مرا جمعی خریدار آمدند

غزل شماره 818 : ساقیان سرمست در کار آمدند

غزل شماره 819 : اندک اندک جمع مستان می‌رسند

غزل شماره 820 : هر چه آن خسرو کند شیرین کند

غزل شماره 821 : خنده از لطفت حکایت می‌کند

غزل شماره 822 : عشق اکنون مهربانی می‌کند

غزل شماره 823 : عمر بر اومید فردا می‌رود

غزل شماره 824 : عاشقان پیدا و دلبر ناپدید

غزل شماره 825 : برنشین ای عزم و منشین ای امید

غزل شماره 826 : ای خدا از عاشقان خشنود باد

غزل شماره 827 : نه فلک مر عاشقان را بنده باد

غزل شماره 828 : هر که را اسرار عشق اظهار شد

غزل شماره 829 : هر چه دلبر کرد ناخوش چون بود

غزل شماره 830 : صاف جان‌ها سوی گردون می‌رود

غزل شماره 831 : هر زمان لطفت همی در پی رسد

غزل شماره 832 : شب شد و هنگام خلوتگاه شد

غزل شماره 833 : مرگ ما هست عروسی ابد

غزل شماره 834 : از دل رفته نشان می‌آید

غزل شماره 835 : گل خندان که نخندد چه کند

غزل شماره 836 : گر نخسپی شبکی جان چه شود

غزل شماره 837 : هر کجا بوی خدا می‌آید

غزل شماره 838 : گر نخسپی شبکی جان چه شود

غزل شماره 839 : خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد

غزل شماره 840 : بعد از سماع گویی کان شورها کجا شد

غزل شماره 841 : باز آفتاب دولت بر آسمان برآمد

غزل شماره 842 : آن ماه کو ز خوبی بر جمله می‌دواند

غزل شماره 843 : در عشق زنده باید کز مرده هیچ ناید

غزل شماره 844 : گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد

غزل شماره 845 : مرغی که ناگهانی در دام ما درآمد

غزل شماره 846 : بیمار رنج صفرا ذوق شکر نداند

غزل شماره 847 : پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند

غزل شماره 848 : از چشم پرخمارت دل را قرار ماند

غزل شماره 849 : ای آن که از عزیزی در دیده جات کردند

غزل شماره 850 : یک خانه پر ز مستان مستان نو رسیدند

غزل شماره 851 : ای آنک پیش حسنت حوری قدم دو آید

غزل شماره 852 : جز لطف و جز حلاوت خود از شکر چه آید

غزل شماره 853 : مر بحر را ز ماهی دایم گزیر باشد

غزل شماره 854 : گفتم مکن چنین‌ها ای جان چنین نباشد

غزل شماره 855 : عید آمد و خوش آمد دلدار دلکش آمد

غزل شماره 856 : برجه ز خواب و بنگر نک روز روشن آمد

غزل شماره 857 : گفتی که در چه کاری با تو چه کار ماند

غزل شماره 858 : وقتی خوشست ما را لابد نبید باید

غزل شماره 859 : نی دیده هر دلی را دیدار می‌نماید

غزل شماره 860 : ای دل اگر کم آیی کارت کمال گیرد

غزل شماره 861 : لطفی نماند کان صنم خوش لقا نکرد

غزل شماره 862 : قومی که بر براق بصیرت سفر کنند

غزل شماره 863 : آتش پریر گفت نهانی به گوش دود

غزل شماره 864 : بلبل نگر که جانب گلزار می‌رود

غزل شماره 865 : جانا بیار باده که ایام می‌رود

غزل شماره 866 : چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد

غزل شماره 867 : چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد

غزل شماره 868 : بحرم به خود کشید و مرا آشنا ببرد

غزل شماره 869 : خیاط روزگار به بالای هیچ مرد

غزل شماره 870 : چشمم همی‌پرد مگر آن یار می‌رسد

غزل شماره 871 : آمد بهار خرم و رحمت نثار شد

غزل شماره 872 : این عشق جمله عاقل و بیدار می‌کشد

غزل شماره 873 : خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود

غزل شماره 874 : امروز مرده بین که چه سان زنده می‌شود

غزل شماره 875 : گر عید وصل تست منم خود غلام عید

غزل شماره 876 : تا چند خرقه بردرم از بیم و از امید

غزل شماره 877 : امسال بلبلان چه خبرها همی‌دهند

غزل شماره 878 : صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد

غزل شماره 879 : صبح آمد و صحیفه مصقول برکشید

غزل شماره 880 : صد مصر مملکت ز تعدی خراب شد

غزل شماره 881 : آه که بار دگر آتش در من فتاد

غزل شماره 882 : جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید

غزل شماره 883 : جان من و جان تو بود یکی ز اتحاد

غزل شماره 884 : پرده دل می‌زند زهره هم از بامداد

غزل شماره 885 : بار دگر آمدیم تا شود اقبال شاد

غزل شماره 886 : از رسن زلف تو خلق به جان آمدند

غزل شماره 887 : روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود

غزل شماره 888 : زهره من بر فلک شکل دگر می‌رود

غزل شماره 889 : روی تو چون روی مار خوی تو زهر قدید

غزل شماره 890 : صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید

غزل شماره 891 : دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید

غزل شماره 892 : آمد شهر صیام سنجق سلطان رسید

غزل شماره 893 : نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد

غزل شماره 894 : نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید

غزل شماره 895 : وسوسه تن گذشت غلغله جان رسید

غزل شماره 896 : غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

غزل شماره 897 : شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود

غزل شماره 898 : بانگ زدم من که دل مست کجا می‌رود

غزل شماره 899 : یار مرا عارض و عذار نه این بود

غزل شماره 900 : بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد

غزل شماره 901 : اگر دمی بنوازد مرا نگار چه باشد

غزل شماره 902 : ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد

غزل شماره 903 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را نگذارد

غزل شماره 904 : ز باد حضرت قدسی بنفشه زار چه می‌شد

غزل شماره 905 : شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند

غزل شماره 906 : گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد

غزل شماره 907 : مده به دست فراقت دل مرا که نشاید

غزل شماره 908 : چو درد گیرد دندان تو عدو گردد

غزل شماره 909 : چه پادشاست که از خاک پادشا سازد

غزل شماره 910 : بر آستانه اسرار آسمان نرسد

غزل شماره 911 : به روز مرگ چو تابوت من روان باشد

غزل شماره 912 : نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند

غزل شماره 913 : بگو به گوش کسانی که نور چشم منند

غزل شماره 914 : ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود

غزل شماره 915 : بیا که ساقی عشق شراب باره رسید

غزل شماره 916 : درخت و برگ برآید ز خاک این گوید

غزل شماره 917 : به یارکان صفا جز می صفا مدهید

غزل شماره 918 : چو کارزار کند شاه روم با شمشاد

غزل شماره 919 : ببرد خواب مرا عشق و عشق خواب برد

غزل شماره 920 : کسی که عاشق آن رونق چمن باشد

غزل شماره 921 : سخن که خیزد از جان ز جان حجاب کند

غزل شماره 922 : چو عشق را هوس بوسه و کنار بود

غزل شماره 923 : رسید ساقی جان ما خمار خواب آلود

غزل شماره 924 : به روح‌های مقدس ز من سلام برید

غزل شماره 925 : دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید

غزل شماره 926 : حبیب کعبه جانست اگر نمی‌دانید

غزل شماره 927 : به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید

غزل شماره 928 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد

غزل شماره 929 : ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد

غزل شماره 930 : سپاس و شکر خدا را که بندها بگشاد

غزل شماره 931 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد

غزل شماره 932 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد

غزل شماره 933 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

غزل شماره 934 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

غزل شماره 935 : مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد

غزل شماره 936 : مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند

غزل شماره 937 : فراغتی دهدم عشق تو ز خویشاوند

غزل شماره 938 : سخن به نزد سخندان بزرگوار بود

غزل شماره 939 : به پیش تو چه زند جان و جان کدام بود

غزل شماره 940 : ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود

غزل شماره 941 : ز بعد خاک شدن یا زیان بود یا سود

غزل شماره 942 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را خواهد

غزل شماره 943 : نماز شام چو خورشید در غروب آید

غزل شماره 944 : به باغ بلبل از این پس نوای ما گوید

غزل شماره 945 : ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید

غزل شماره 946 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

غزل شماره 947 : مخسب شب که شبی صد هزار جان ارزد

غزل شماره 948 : کسی خراب خرابات و مست می‌باشد

غزل شماره 949 : مرا وصال تو باید صبا چه سود کند

غزل شماره 950 : سپاس آن عدمی را که هست ما بربود

غزل شماره 951 : هر آن نوی که رسد سوی تو قدید شود

غزل شماره 952 : ز شمس دین طرب نوبهار بازآید

غزل شماره 953 : سپیده دم بدمید و سپیده می‌ساید

غزل شماره 954 : فزود آتش من آب را خبر ببرید

غزل شماره 955 : سلام بر تو که سین سلام بر تو رسید

غزل شماره 956 : ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید

غزل شماره 957 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد

غزل شماره 958 : کدام لب که از او بوی جان نمی‌آید

غزل شماره 959 : اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد

غزل شماره 960 : به حارسان نکوروی من خطاب کنید

غزل شماره 961 : جهان را بدیدم وفایی ندارد

غزل شماره 962 : سحر این دل من ز سودا چه می‌شد

غزل شماره 963 : دل من که باشد که تو را نباشد

غزل شماره 964 : گفتم که ای جان خود جان چه باشد

غزل شماره 965 : دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود

غزل شماره 966 : دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد

غزل شماره 967 : رسم نو بین که شهریار نهاد

غزل شماره 968 : سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد

غزل شماره 969 : سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد

غزل شماره 970 : دیده‌ها شب فراز باید کرد

غزل شماره 971 : عشق تو مست و کف زنانم کرد

غزل شماره 972 : عاشقانی که باخبر میرند

غزل شماره 973 : صوفیان در دمی دو عید کنند

غزل شماره 974 : گر تو را بخت یار خواهد بود

غزل شماره 975 : آتش افکند در جهان جمشید

غزل شماره 976 : خسروانی که فتنه‌ای چینید

غزل شماره 977 : عید بر عاشقان مبارک باد

غزل شماره 978 : زندگانی صدر عالی باد

غزل شماره 979 : شاهدی بین که در زمانه بزاد

غزل شماره 980 : مادر عشق طفل عاشق را

غزل شماره 981 : شعر من نان مصر را ماند

غزل شماره 982 : یوسف آخرزمان خرامان شد

غزل شماره 983 : هر کی در ذوق عشق دنگ آمد

غزل شماره 984 : هین که هنگام صابران آمد

غزل شماره 985 : هر که بهر تو انتظار کند

غزل شماره 986 : عشق را جان بی‌قرار بود

غزل شماره 987 : هر که را ذوق دین پدید آید

غزل شماره 988 : بوی دلدار ما نمی‌آید

غزل شماره 989 : صبر با عشق بس نمی‌آید

غزل شماره 990 : من بسازم ولیک کی شاید

غزل شماره 991 : عشق جانان مرا ز جان ببرید

غزل شماره 992 : خسروانی که فتنه‌ای چینید

غزل شماره 993 : زان ازلی نور که پرورده‌اند

غزل شماره 994 : دوست همان به که بلاکش بود

غزل شماره 995 : دیدن روی تو هم از بامداد

غزل شماره 996 : گفت کسی خواجه سنایی بمرد

غزل شماره 997 : پیرهن یوسف و بو می‌رسد

غزل شماره 998 : آتش عشق تو قلاووز شد

غزل شماره 999 : از سوی دل لشکر جان آمدند

غزل شماره 1000 : آنچ گل سرخ قبا می‌کند

غزل شماره 1001 : آه در آن شمع منور چه بود

غزل شماره 1002 : چونک کمند تو دلم را کشید

غزل شماره 1003 : شاخ گلی باغ ز تو سبز و شاد

غزل شماره 1004 : دوش دل عربده گر با کی بود

غزل شماره 1005 : هر که ز عشاق گریزان شود

غزل شماره 1006 : عشق مرا بر همگان برگزید

غزل شماره 1007 : گفت کسی خواجه سنایی بمرد

غزل شماره 1008 : یا من نعماه غیر معدود

غزل شماره 1009 : طارت الکتب الکرام من کرام یا عباد

غزل شماره 1010 : من رای درا تلالا نوره وسط الفؤاد

غزل شماره 1011 : میر خوبان را دگر منشور خوبی دررسید

غزل شماره 1012 : یا شبه الطیف لی انت قریب بعید

غزل شماره 1013 : اگر حریف منی پس بگو که دوش چه بود

غزل شماره 1014 : حکم البین بموتی و عمد

 

پایان اشعار این بخش