ادبستان شعر پارسی تارنمایی ویژه ی شعر و ادب
حرف د :
غزل شماره 523 : ای بی‌وفا جانی که او بر ذوالوفا عاشق نشد
غزل شماره 524 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
غزل شماره 525 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
غزل شماره 526 : ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد
غزل شماره 527 : گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند
غزل شماره 528 : آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند
غزل شماره 529 : خامی سوی پالیز جان آمد که تا خربز خورد
غزل شماره 530 : امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می‌رسد
غزل شماره 531 : صوفی چرا هوشیار شد ساقی چرا بی‌کار شد
غزل شماره 532 : مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند
غزل شماره 533 : رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند
غزل شماره 534 : رو آن ربابی را بگو مستان سلامت می‌کنند
غزل شماره 535 : سودای تو در جوی جان چون آب حیوان می‌رود
غزل شماره 536 : آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود
غزل شماره 537 : کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود
غزل شماره 538 : گر آتش دل برزند بر مومن و کافر زند
غزل شماره 539 : مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند
غزل شماره 540 : مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند
غزل شماره 541 : صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود
غزل شماره 542 : بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
غزل شماره 543 : یار مرا می‌نهلد تا که بخارم سر خود
غزل شماره 544 : ای که ز یک تابش تو کوه احد پاره شود
غزل شماره 545 : بی تو به سر می نشود با دگری می‌نشود
غزل شماره 546 : هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود
غزل شماره 547 : سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود
غزل شماره 548 : چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد
غزل شماره 549 : آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
غزل شماره 550 : پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد
غزل شماره 551 : جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود
غزل شماره 552 : چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود
غزل شماره 553 : بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
غزل شماره 554 : این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود
غزل شماره 555 : چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند
غزل شماره 556 : جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند
غزل شماره 557 : دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود
غزل شماره 558 : یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد
غزل شماره 559 : زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند
غزل شماره 560 : عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود
غزل شماره 561 : طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود
غزل شماره 562 : خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد
غزل شماره 563 : دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
غزل شماره 564 : همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد
غزل شماره 565 : اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد
غزل شماره 566 : بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد
غزل شماره 567 : نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد
غزل شماره 568 : چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد
غزل شماره 569 : بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد
غزل شماره 570 : بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد
غزل شماره 571 : بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند
غزل شماره 572 : ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند
غزل شماره 573 : برآمد بر شجر طوطی که تا خطبه شکر گوید
غزل شماره 574 : مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
غزل شماره 575 : ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد
غزل شماره 576 : دل من چون صدف باشد خیال دوست در باشد
غزل شماره 577 : چو برقی می‌جهد چیزی عجب آن دلستان باشد
غزل شماره 578 : مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد
غزل شماره 579 : دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد
غزل شماره 580 : صلا یا ایها العشاق کان مه رو نگار آمد
غزل شماره 581 : مه دی رفت و بهمن هم بیا که نوبهار آمد
غزل شماره 582 : اگر خواب آیدم امشب سزای ریش خود بیند
غزل شماره 583 : رسیدم در بیابانی که عشق از وی پدید آید
غزل شماره 584 : یکی گولی همی‌خواهم که در دلبر نظر دارد
غزل شماره 585 : مرا دلبر چنان باید که جان فتراک او گیرد
غزل شماره 586 : سعادت جو دگر باشد و عاشق خود دگر باشد
غزل شماره 587 : صلا جان‌های مشتاقان که نک دلدار خوب آمد
غزل شماره 588 : صلا رندان دگرباره که آن شاه قمار آمد
غزل شماره 589 : شکایت‌ها همی‌کردی که بهمن برگ ریز آمد
غزل شماره 590 : سر از بهر هوس باید چو خالی گشت سر چه بود
غزل شماره 591 : چه بویست این چه بویست این مگر آن یار می‌آید
غزل شماره 592 : اگر چرخ وجود من از این گردش فروماند
غزل شماره 593 : برون شو ای غم از سینه که لطف یار می‌آید
غزل شماره 594 : امروز جمال تو سیمای دگر دارد
غزل شماره 595 : آن را که درون دل عشق و طلبی باشد
غزل شماره 596 : آن مه که ز پیدایی در چشم نمی‌آید
غزل شماره 597 : امروز جمال تو بر دیده مبارک باد
غزل شماره 598 : یاران سحر خیزان تا صبح کی دریابد
غزل شماره 599 : امشب عجبست ای جان گر خواب رهی یابد
غزل شماره 600 : جامم بشکست ای جان پهلوش خلل دارد
غزل شماره 601 : آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد
غزل شماره 602 : آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
غزل شماره 603 : گویند به بلا ساقون ترکی دو کمان دارد
غزل شماره 604 : هرک آتش من دارد او خرقه ز من دارد
غزل شماره 605 : ای دوست شکر خوشتر یا آنک شکر سازد
غزل شماره 606 : با تلخی معزولی میری بنمی ارزد
غزل شماره 607 : ای دل به غمش ده جان یعنی بنمی ارزد
غزل شماره 608 : ایمان بر کفر تو ای شاه چه کس باشد
غزل شماره 609 : در خانه غم بودن از همت دون باشد
غزل شماره 610 : نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
غزل شماره 611 : ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
غزل شماره 612 : بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد
غزل شماره 613 : ای خواجه بازرگان از مصر شکر آمد
غزل شماره 614 : آن بنده آواره بازآمد و بازآمد
غزل شماره 615 : خواب از پی آن آید تا عقل تو بستاند
غزل شماره 616 : چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند
غزل شماره 617 : چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند
غزل شماره 618 : چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید
غزل شماره 619 : آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید
غزل شماره 620 : از سرو مرا بوی بالای تو می‌آید
غزل شماره 621 : در تابش خورشیدش رقصم به چه می‌باید
غزل شماره 622 : جان پیش تو هر ساعت می‌ریزد و می‌روید
غزل شماره 623 : عاشق شده ای ای دل سودات مبارک باد
غزل شماره 624 : هر ذره که بر بالا می‌نوشد و پا کوبد
غزل شماره 625 : گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد
غزل شماره 626 : هر کآتش من دارد او خرقه ز من دارد
غزل شماره 627 : عاشق به سوی عاشق زنجیر همی‌درد
غزل شماره 628 : ای دوست شکر بهتر یا آنک شکر سازد
غزل شماره 629 : عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد
غزل شماره 630 : گر دیو و پری حارس باتیغ و سپر باشد
غزل شماره 631 : نومید مشو جانا کاومید پدید آمد
غزل شماره 632 : عید آمد و عید آمد وان بخت سعید آمد
غزل شماره 633 : شمس و قمرم آمد سمع و بصرم آمد
غزل شماره 634 : نک ماه رجب آمد تا ماه عجب بیند
غزل شماره 635 : مستان می ما را هم ساقی ما باید
غزل شماره 636 : بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید
غزل شماره 637 : برانید برانید که تا بازنمانید
غزل شماره 638 : ملولان همه رفتند در خانه ببندید
غزل شماره 639 : آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد
غزل شماره 640 : تا باد سعادت ز محمد خبر افکند
غزل شماره 641 : در حلقه عشاق به ناگه خبر افتاد
غزل شماره 642 : در خانه نشسته بت عیار کی دارد
غزل شماره 643 : در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد
غزل شماره 644 : تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد
غزل شماره 645 : بار دگر آن آب به دولاب درآمد
غزل شماره 646 : بار دگر آن مست به بازار درآمد
غزل شماره 647 : تدبیر کند بنده و تقدیر نداند
غزل شماره 648 : ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
غزل شماره 649 : بر چرخ سحرگاه یکی ماه عیان شد
غزل شماره 650 : آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد
غزل شماره 651 : مهتاب برآمد کلک از گور برآمد
غزل شماره 652 : تدبیر کند بنده و تقدیر نداند
غزل شماره 653 : چون بر رخ ما عکس جمال تو برآید
غزل شماره 654 : هر نکته که از زهر اجل تلختر آید
غزل شماره 655 : از بهر خدا عشق دگر یار مدارید
غزل شماره 656 : مرغان که کنون از قفس خویش جدایید
غزل شماره 657 : گر یک سر موی از رخ تو روی نماید
غزل شماره 658 : بگو دل را که گرد غم نگردد
غزل شماره 659 : دلم امروز خوی یار دارد
غزل شماره 660 : نثرنا فی ربیع الوصل بالورد
غزل شماره 661 : بیا ای زیرک و بر گول می‌خند
غزل شماره 662 : اگر عالم همه پرخار باشد
غزل شماره 663 : تویی نقشی که جان‌ها برنتابد
غزل شماره 664 : دلی دارم که گرد غم نگردد
غزل شماره 665 : خنک جانی که او یاری پسندد
غزل شماره 666 : چمن جز عشق تو کاری ندارد
غزل شماره 667 : سماع صوفیان می درنگیرد
غزل شماره 668 : رجب بیرون شد و شعبان درآمد
غزل شماره 669 : چو شب شد جملگان در خواب رفتند
غزل شماره 670 : پریر آن چهره یارم چه خوش بود
غزل شماره 671 : دلم را ناله سرنای باید
غزل شماره 672 : بگویم خفیه تا خواجه نرنجد
غزل شماره 673 : کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد
غزل شماره 674 : چنان کز غم دل دانا گریزد
غزل شماره 675 : هر آن دل‌ها که بی‌تو شاد باشد
غزل شماره 676 : سگ ار چه بی‌فغان و شر نباشد
غزل شماره 677 : عجب آن دلبر زیبا کجا شد
غزل شماره 678 : به صورت یار من چون خشمگین شد
غزل شماره 679 : چو دیوم عاشق آن یک پری شد
غزل شماره 680 : نگارا مردگان از جان چه دانند
غزل شماره 681 : کسی که غیر این سوداش نبود
غزل شماره 682 : یکی لحظه از او دوری نباید
غزل شماره 683 : ز خاک من اگر گندم برآید
غزل شماره 684 : ز رویت دسته گل می‌توان کرد
غزل شماره 685 : دل با دل دوست در حنین باشد
غزل شماره 686 : ای مطرب جان چو دف به دست آمد
غزل شماره 687 : کی باشد کاین قفس چمن گردد
غزل شماره 688 : روی تو به رنگریز کان ماند
غزل شماره 689 : دوش از بت من جهان چه می‌شد
غزل شماره 690 : ای عشق که جمله از تو شادند
غزل شماره 691 : هر چند که بلبلان گزینند
غزل شماره 692 : رفتیم بقیه را بقا باد
غزل شماره 693 : جانی که ز نور مصطفی زاد
غزل شماره 694 : آن کز دهن تو رنگ دارد
غزل شماره 695 : این قافله بار ما ندارد
غزل شماره 696 : بیچاره کسی که زر ندارد
غزل شماره 697 : دل بی‌لطف تو جان ندارد
غزل شماره 698 : آن کس که ز تو نشان ندارد
غزل شماره 699 : بیچاره کسی که می ندارد
غزل شماره 700 : آن خواجه خوش لقا چه دارد
غزل شماره 701 : آن خواجه خوش لقا چه دارد
غزل شماره 702 : پرکندگی از نفاق خیزد
غزل شماره 703 : آن کس که ز جان خود نترسد
غزل شماره 704 : آن جا که چو تو نگار باشد
غزل شماره 705 : ای کز تو همه جفا وفا شد
غزل شماره 706 : روزم به عیادت شب آمد
غزل شماره 707 : آن یوسف خوش عذار آمد
غزل شماره 708 : برخیز که ساقی اندرآمد
غزل شماره 709 : جان از سفر دراز آمد
غزل شماره 710 : آن شعله نور می‌خرامد
غزل شماره 711 : امروز نگار ما نیامد
غزل شماره 712 : خوش باش که هر که راز داند
غزل شماره 713 : ساقی زان می که می‌چریدند
غزل شماره 714 : اول نظر ار چه سرسری بود
غزل شماره 715 : اول نظر ار چه سرسری بود
غزل شماره 716 : دیر آمده‌ای سفر مکن زود
غزل شماره 717 : آن کس که به بندگیت آید
غزل شماره 718 : آخر گهر وفا ببارید
غزل شماره 719 : ای اهل صبوح در چه کارید
غزل شماره 720 : از بهر چه در غم و زحیرید
غزل شماره 721 : هر سینه که سیمبر ندارد
غزل شماره 722 : ما مست شدیم و دل جدا شد
غزل شماره 723 : ساقی برخیز کان مه آمد
غزل شماره 724 : گرمابه دهر جان فزا بود
غزل شماره 725 : کس با چو تو یار راز گوید
غزل شماره 726 : شب رفت حریفکان کجایید
غزل شماره 727 : از دلبر ما نشان کی دارد
غزل شماره 728 : دشمن خویشیم و یار آنک ما را می‌کشد
غزل شماره 729 : اینک آن جویی که چرخ سبز را گردان کند
غزل شماره 730 : اینک آن مرغان که ایشان بیضه‌ها زرین کنند
غزل شماره 731 : پیش از آن کاندر جهان باغ و می و انگور بود
غزل شماره 732 : دی میان عاشقان ساقی و مطرب میر بود
غزل شماره 733 : ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد
غزل شماره 734 : مطربا این پرده زن کز رهزنان فریاد و داد
غزل شماره 735 : دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد
غزل شماره 736 : گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد
غزل شماره 737 : نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد
غزل شماره 738 : مطربم سرمست شد انگشت بر رق می‌زند
غزل شماره 739 : قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند
غزل شماره 740 : مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند
غزل شماره 741 : پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند
غزل شماره 742 : عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند
غزل شماره 743 : آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود
غزل شماره 744 : رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود
غزل شماره 745 : آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود
غزل شماره 746 : برنشست آن شاه عشق و دام ظلمت بردرید
غزل شماره 747 : ای طربناکان ز مطرب التماس می‌کنید
غزل شماره 748 : فخر جمله ساقیانی ساغرت در کار باد
غزل شماره 749 : مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد
غزل شماره 750 : شاد شد جانم که چشمت وعده احسان نهاد
غزل شماره 751 : هر زمان کز غیب عشق یار ما خنجر کشد
غزل شماره 752 : هم دلم ره می‌نماید هم دلم ره می‌زند
غزل شماره 753 : هم لبان می فروشت باده را ارزان کند
غزل شماره 754 : می‌خرامد آفتاب خوبرویان ره کنید
غزل شماره 755 : شاه ما از جمله شاهان پیش بود و بیش بود
غزل شماره 756 : علتی باشد که آن اندر بهاران بد شود
غزل شماره 757 : وصف آن مخدوم می‌کن گر چه می‌رنجد حسود
غزل شماره 758 : دل من کار تو دارد گل و گلنار تو دارد
غزل شماره 759 : دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
غزل شماره 760 : خنک آن کس که چو ما شد همه تسلیم و رضا شد
غزل شماره 761 : چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد
غزل شماره 762 : بدرد مرده کفن را به سر گور برآید
غزل شماره 763 : خنک آن کس که چو ما شد همگی لطف و رضا شد
غزل شماره 764 : مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند
غزل شماره 765 : هله نومید نباشی که تو را یار براند
غزل شماره 766 : خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد
غزل شماره 767 : صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد
غزل شماره 768 : چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد
غزل شماره 769 : چه توقفست زین پس همه کاروان روان شد
غزل شماره 770 : همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد
غزل شماره 771 : هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند
غزل شماره 772 : صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد
غزل شماره 773 : سحری چو شاه خوبان به وثاق ما درآمد
غزل شماره 774 : به میان دل خیال مه دلگشا درآمد
غزل شماره 775 : هله هش دار که در شهر دو سه طرارند
غزل شماره 776 : عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند
غزل شماره 777 : ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند
غزل شماره 778 : از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
غزل شماره 779 : همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد
غزل شماره 780 : بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد
غزل شماره 781 : در دلم چون غمت ای سرو روان برخیزد
غزل شماره 782 : خبرت هست که در شهر شکر ارزان شد
غزل شماره 783 : ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند
غزل شماره 784 : عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند
غزل شماره 785 : ما نه زان محتشمانیم که ساغر گیرند
غزل شماره 786 : آنک عکس رخ او راه ثریا بزند
غزل شماره 787 : آنچ روی تو کند نور رخ خور نکند
غزل شماره 788 : آه کان طوطی دل بی‌شکرستان چه کند
غزل شماره 789 : از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
غزل شماره 790 : واقف سرمد تا مدرسه عشق گشود
غزل شماره 791 : این کبوتربچه هم عزم هوا کرد و پرید
غزل شماره 792 : هله پیوسته سرت سبز و لبت خندان باد
غزل شماره 793 : هست مستی که مرا جانب میخانه برد
غزل شماره 794 : هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد
غزل شماره 795 : وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد
غزل شماره 796 : وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد
غزل شماره 797 : ز اول روز که مخموری مستان باشد
غزل شماره 798 : ننگ عالم شدن از بهر تو ننگی نبود
غزل شماره 799 : سفره کهنه کجا درخور نان تو بود
غزل شماره 800 : گر نخسبی ز تواضع شبکی جان چه شود
غزل شماره 801 : عشرتی هست در این گوشه غنیمت دارید
غزل شماره 802 : می‌رسد یوسف مصری همه اقرار دهید
غزل شماره 803 : بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد
غزل شماره 804 : صنما گر ز خط و خال تو فرمان آرند
غزل شماره 805 : یا رب این بوی که امروز به ما می‌آید
غزل شماره 806 : یا رب این بوی خوش از روضه جان می‌آید
غزل شماره 807 : لحظه‌ای قصه کنان قصه تبریز کنید
غزل شماره 808 : عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند
غزل شماره 809 : طرفه گرمابه بانی کو ز خلوت برآید
غزل شماره 810 : باز شیری با شکر آمیختند
غزل شماره 811 : آن شکرپاسخ نباتم می‌دهد
غزل شماره 812 : خنب‌های لایزالی جوش باد
غزل شماره 813 : موشکی صندوق را سوراخ کرد
غزل شماره 814 : بار دیگر یار ما هنباز کرد
غزل شماره 815 : شهر پر شد لولیان عقل دزد
غزل شماره 816 : خلق می‌جنبند مانا روز شد
غزل شماره 817 : چون مرا جمعی خریدار آمدند
غزل شماره 818 : ساقیان سرمست در کار آمدند
غزل شماره 819 : اندک اندک جمع مستان می‌رسند
غزل شماره 820 : هر چه آن خسرو کند شیرین کند
غزل شماره 821 : خنده از لطفت حکایت می‌کند
غزل شماره 822 : عشق اکنون مهربانی می‌کند
غزل شماره 823 : عمر بر اومید فردا می‌رود
غزل شماره 824 : عاشقان پیدا و دلبر ناپدید
غزل شماره 825 : برنشین ای عزم و منشین ای امید
غزل شماره 826 : ای خدا از عاشقان خشنود باد
غزل شماره 827 : نه فلک مر عاشقان را بنده باد
غزل شماره 828 : هر که را اسرار عشق اظهار شد
غزل شماره 829 : هر چه دلبر کرد ناخوش چون بود
غزل شماره 830 : صاف جان‌ها سوی گردون می‌رود
غزل شماره 831 : هر زمان لطفت همی در پی رسد
غزل شماره 832 : شب شد و هنگام خلوتگاه شد
غزل شماره 833 : مرگ ما هست عروسی ابد
غزل شماره 834 : از دل رفته نشان می‌آید
غزل شماره 835 : گل خندان که نخندد چه کند
غزل شماره 836 : گر نخسپی شبکی جان چه شود
غزل شماره 837 : هر کجا بوی خدا می‌آید
غزل شماره 838 : گر نخسپی شبکی جان چه شود
غزل شماره 839 : خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد
غزل شماره 840 : بعد از سماع گویی کان شورها کجا شد
غزل شماره 841 : باز آفتاب دولت بر آسمان برآمد
غزل شماره 842 : آن ماه کو ز خوبی بر جمله می‌دواند
غزل شماره 843 : در عشق زنده باید کز مرده هیچ ناید
غزل شماره 844 : گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد
غزل شماره 845 : مرغی که ناگهانی در دام ما درآمد
غزل شماره 846 : بیمار رنج صفرا ذوق شکر نداند
غزل شماره 847 : پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند
غزل شماره 848 : از چشم پرخمارت دل را قرار ماند
غزل شماره 849 : ای آن که از عزیزی در دیده جات کردند
غزل شماره 850 : یک خانه پر ز مستان مستان نو رسیدند
غزل شماره 851 : ای آنک پیش حسنت حوری قدم دو آید
غزل شماره 852 : جز لطف و جز حلاوت خود از شکر چه آید
غزل شماره 853 : مر بحر را ز ماهی دایم گزیر باشد
غزل شماره 854 : گفتم مکن چنین‌ها ای جان چنین نباشد
غزل شماره 855 : عید آمد و خوش آمد دلدار دلکش آمد
غزل شماره 856 : برجه ز خواب و بنگر نک روز روشن آمد
غزل شماره 857 : گفتی که در چه کاری با تو چه کار ماند
غزل شماره 858 : وقتی خوشست ما را لابد نبید باید
غزل شماره 859 : نی دیده هر دلی را دیدار می‌نماید
غزل شماره 860 : ای دل اگر کم آیی کارت کمال گیرد
غزل شماره 861 : لطفی نماند کان صنم خوش لقا نکرد
غزل شماره 862 : قومی که بر براق بصیرت سفر کنند
غزل شماره 863 : آتش پریر گفت نهانی به گوش دود
غزل شماره 864 : بلبل نگر که جانب گلزار می‌رود
غزل شماره 865 : جانا بیار باده که ایام می‌رود
غزل شماره 866 : چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد
غزل شماره 867 : چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد
غزل شماره 868 : بحرم به خود کشید و مرا آشنا ببرد
غزل شماره 869 : خیاط روزگار به بالای هیچ مرد
غزل شماره 870 : چشمم همی‌پرد مگر آن یار می‌رسد
غزل شماره 871 : آمد بهار خرم و رحمت نثار شد
غزل شماره 872 : این عشق جمله عاقل و بیدار می‌کشد
غزل شماره 873 : خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود
غزل شماره 874 : امروز مرده بین که چه سان زنده می‌شود
غزل شماره 875 : گر عید وصل تست منم خود غلام عید
غزل شماره 876 : تا چند خرقه بردرم از بیم و از امید
غزل شماره 877 : امسال بلبلان چه خبرها همی‌دهند
غزل شماره 878 : صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد
غزل شماره 879 : صبح آمد و صحیفه مصقول برکشید
غزل شماره 880 : صد مصر مملکت ز تعدی خراب شد
غزل شماره 881 : آه که بار دگر آتش در من فتاد
غزل شماره 882 : جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید
غزل شماره 883 : جان من و جان تو بود یکی ز اتحاد
غزل شماره 884 : پرده دل می‌زند زهره هم از بامداد
غزل شماره 885 : بار دگر آمدیم تا شود اقبال شاد
غزل شماره 886 : از رسن زلف تو خلق به جان آمدند
غزل شماره 887 : روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود
غزل شماره 888 : زهره من بر فلک شکل دگر می‌رود
غزل شماره 889 : روی تو چون روی مار خوی تو زهر قدید
غزل شماره 890 : صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید
غزل شماره 891 : دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید
غزل شماره 892 : آمد شهر صیام سنجق سلطان رسید
غزل شماره 893 : نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد
غزل شماره 894 : نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید
غزل شماره 895 : وسوسه تن گذشت غلغله جان رسید
غزل شماره 896 : غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند
غزل شماره 897 : شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود
غزل شماره 898 : بانگ زدم من که دل مست کجا می‌رود
غزل شماره 899 : یار مرا عارض و عذار نه این بود
غزل شماره 900 : بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد
غزل شماره 901 : اگر دمی بنوازد مرا نگار چه باشد
غزل شماره 902 : ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد
غزل شماره 903 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را نگذارد
غزل شماره 904 : ز باد حضرت قدسی بنفشه زار چه می‌شد
غزل شماره 905 : شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند
غزل شماره 906 : گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد
غزل شماره 907 : مده به دست فراقت دل مرا که نشاید
غزل شماره 908 : چو درد گیرد دندان تو عدو گردد
غزل شماره 909 : چه پادشاست که از خاک پادشا سازد
غزل شماره 910 : بر آستانه اسرار آسمان نرسد
غزل شماره 911 : به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
غزل شماره 912 : نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند
غزل شماره 913 : بگو به گوش کسانی که نور چشم منند
غزل شماره 914 : ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود
غزل شماره 915 : بیا که ساقی عشق شراب باره رسید
غزل شماره 916 : درخت و برگ برآید ز خاک این گوید
غزل شماره 917 : به یارکان صفا جز می صفا مدهید
غزل شماره 918 : چو کارزار کند شاه روم با شمشاد
غزل شماره 919 : ببرد خواب مرا عشق و عشق خواب برد
غزل شماره 920 : کسی که عاشق آن رونق چمن باشد
غزل شماره 921 : سخن که خیزد از جان ز جان حجاب کند
غزل شماره 922 : چو عشق را هوس بوسه و کنار بود
غزل شماره 923 : رسید ساقی جان ما خمار خواب آلود
غزل شماره 924 : به روح‌های مقدس ز من سلام برید
غزل شماره 925 : دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید
غزل شماره 926 : حبیب کعبه جانست اگر نمی‌دانید
غزل شماره 927 : به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید
غزل شماره 928 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد
غزل شماره 929 : ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد
غزل شماره 930 : سپاس و شکر خدا را که بندها بگشاد
غزل شماره 931 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد
غزل شماره 932 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد
غزل شماره 933 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شماره 934 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شماره 935 : مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد
غزل شماره 936 : مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند
غزل شماره 937 : فراغتی دهدم عشق تو ز خویشاوند
غزل شماره 938 : سخن به نزد سخندان بزرگوار بود
غزل شماره 939 : به پیش تو چه زند جان و جان کدام بود
غزل شماره 940 : ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود
غزل شماره 941 : ز بعد خاک شدن یا زیان بود یا سود
غزل شماره 942 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را خواهد
غزل شماره 943 : نماز شام چو خورشید در غروب آید
غزل شماره 944 : به باغ بلبل از این پس نوای ما گوید
غزل شماره 945 : ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید
غزل شماره 946 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شماره 947 : مخسب شب که شبی صد هزار جان ارزد
غزل شماره 948 : کسی خراب خرابات و مست می‌باشد
غزل شماره 949 : مرا وصال تو باید صبا چه سود کند
غزل شماره 950 : سپاس آن عدمی را که هست ما بربود
غزل شماره 951 : هر آن نوی که رسد سوی تو قدید شود
غزل شماره 952 : ز شمس دین طرب نوبهار بازآید
غزل شماره 953 : سپیده دم بدمید و سپیده می‌ساید
غزل شماره 954 : فزود آتش من آب را خبر ببرید
غزل شماره 955 : سلام بر تو که سین سلام بر تو رسید
غزل شماره 956 : ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید
غزل شماره 957 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد
غزل شماره 958 : کدام لب که از او بوی جان نمی‌آید
غزل شماره 959 : اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد
غزل شماره 960 : به حارسان نکوروی من خطاب کنید
غزل شماره 961 : جهان را بدیدم وفایی ندارد
غزل شماره 962 : سحر این دل من ز سودا چه می‌شد
غزل شماره 963 : دل من که باشد که تو را نباشد
غزل شماره 964 : گفتم که ای جان خود جان چه باشد
غزل شماره 965 : دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود
غزل شماره 966 : دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد
غزل شماره 967 : رسم نو بین که شهریار نهاد
غزل شماره 968 : سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد
غزل شماره 969 : سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد
غزل شماره 970 : دیده‌ها شب فراز باید کرد
غزل شماره 971 : عشق تو مست و کف زنانم کرد
غزل شماره 972 : عاشقانی که باخبر میرند
غزل شماره 973 : صوفیان در دمی دو عید کنند
غزل شماره 974 : گر تو را بخت یار خواهد بود
غزل شماره 975 : آتش افکند در جهان جمشید
غزل شماره 976 : خسروانی که فتنه‌ای چینید
غزل شماره 977 : عید بر عاشقان مبارک باد
غزل شماره 978 : زندگانی صدر عالی باد
غزل شماره 979 : شاهدی بین که در زمانه بزاد
غزل شماره 980 : مادر عشق طفل عاشق را
غزل شماره 981 : شعر من نان مصر را ماند
غزل شماره 982 : یوسف آخرزمان خرامان شد
غزل شماره 983 : هر کی در ذوق عشق دنگ آمد
غزل شماره 984 : هین که هنگام صابران آمد
غزل شماره 985 : هر که بهر تو انتظار کند
غزل شماره 986 : عشق را جان بی‌قرار بود
غزل شماره 987 : هر که را ذوق دین پدید آید
غزل شماره 988 : بوی دلدار ما نمی‌آید
غزل شماره 989 : صبر با عشق بس نمی‌آید
غزل شماره 990 : من بسازم ولیک کی شاید
غزل شماره 991 : عشق جانان مرا ز جان ببرید
غزل شماره 992 : خسروانی که فتنه‌ای چینید
غزل شماره 993 : زان ازلی نور که پرورده‌اند
غزل شماره 994 : دوست همان به که بلاکش بود
غزل شماره 995 : دیدن روی تو هم از بامداد
غزل شماره 996 : گفت کسی خواجه سنایی بمرد
غزل شماره 997 : پیرهن یوسف و بو می‌رسد
غزل شماره 998 : آتش عشق تو قلاووز شد
غزل شماره 999 : از سوی دل لشکر جان آمدند
غزل شماره 1000 : آنچ گل سرخ قبا می‌کند
غزل شماره 1001 : آه در آن شمع منور چه بود
غزل شماره 1002 : چونک کمند تو دلم را کشید
غزل شماره 1003 : شاخ گلی باغ ز تو سبز و شاد
غزل شماره 1004 : دوش دل عربده گر با کی بود
غزل شماره 1005 : هر که ز عشاق گریزان شود
غزل شماره 1006 : عشق مرا بر همگان برگزید
غزل شماره 1007 : گفت کسی خواجه سنایی بمرد
غزل شماره 1008 : یا من نعماه غیر معدود
غزل شماره 1009 : طارت الکتب الکرام من کرام یا عباد
غزل شماره 1010 : من رای درا تلالا نوره وسط الفؤاد
غزل شماره 1011 : میر خوبان را دگر منشور خوبی دررسید
غزل شماره 1012 : یا شبه الطیف لی انت قریب بعید
غزل شماره 1013 : اگر حریف منی پس بگو که دوش چه بود
غزل شماره 1014 : حکم البین بموتی و عمد