عبید زاکانی – عشاقنامه – شماره ۴
سخن در عشق
نخستین روز کاین چشم بلاکش
مرا از عشق او در جان زد آتش
دل از جان و جوانی برگرفتم
امید از زندگانی برگرفتم
چنان در عشق او دیوانه گشتم
که در دیوانگی افسانه گشتم
خرد میگفت کای مدهوش بیمار
غمش را در میان جان نگه دار
اگر دل می دهی باری بدو ده
به هر خواری که آید دل فرو ده
گهی چون شمع می افروز از عشق
چو پروانه گهی می سوز از عشق
میندیش ار جگر خوناب گیرد
که چشم از آتش دل آب گیرد
خراب عشق شو کآباد گشتی
غلام عشق شو کآزاد گشتی
حدیث عشق انجامی ندارد
خرد جز عاشقی کامی ندارد
منوش از دهر جز پیمانه ی عشق
میاور یاد جز افسانه ی عشق
دلی کو با بتی عشقی نورزد
مخوانش دل که او چیزی نیرزد
نداند هر که او شوقی ندارد
که دل بی عاشقی کامی ندارد
چرا جز عشق چیزی پرورد دل
اگر سوزی نباشد بفسرد دل
مباد آن دل که او سوزی ندارد
هوای مجلس افروزی ندارد
برو در عشقبازی سر برافراز
به کوی عشق نام و ننگ درباز
کزین بهتر خرد را پیشه ای نیست
وزین به در جهان اندیشه ای نیست
شنیدم پند و دل در عشق بستم
چو مدهوشان ز جام عشق مستم
به دست عشق دادم ملک جان را
صلای عشق دردادم جهان را
وگر در دام عشق انداختم دل
شدم آماج محنت باختم دل
از این پس کعبه ی من کوی او بس
مرا محراب جان ابروی او بس