تا روشنی صدق به دل یار نگردد

صائب تبریزی- غزل شماره 4329

تا روشنی صدق به دل یار نگردد

گفتار تو آیینۀ کردار نگردد

کوته بود از سوختگان دست تعدی

پروانه به شبگرد گرفتار نگردد

در ساغر چشم است می طفل مزاجی

افسانه حریف دل بیدار نگردد

رخسارۀ گلرنگ تو هر دم به هوایی است

چون چشم گرانخواب تو بیمار نگردد؟

تا صائب ما صفحۀ دیوان نگشاید

گل پردگی رخنۀ دیوار نگردد