صائب تبریزی- غزل شماره 4257
در گلشنی که بند قبای تو وا شود
چندین هزار پیرهنِ گل قبا شود
ریزند اگر به دیدۀ من بیغمان نمک
در چشم قدردانی من توتیا شود
بخت سیه نبرد روانی ز طبع من
از سنگ سرمه آب کجا بی صدا شود؟
می بایدش به تیغ سر خود به طرح داد
هر کس که چون قلم به سخن آشنا شود
طغیان نفس بیش شود در توانگری
این مار چون به گنج رسد اژدها شود
احسان چرخ سفله نباشد به جای خویش
نعمت نصیب مردم بی اشتها شود
گردد به چار موجۀ کثرت کجا حریف؟
آیینه ای کز آب گهر بی صفا شود
دیوانگی به سنگ ملامت شود تمام
خوش وقت دانه ای که به این آسیا شود
صائب گزیده می شود از میوۀ بهشت
دستی که با ترنجِ ذقن آشنا شود
