صائب تبریزی- غزل شماره 4253

رفتیّ و خطّ و خال تو از دل نمی‌رود

این نقش دل‌نشین ز مقابل نمی‌رود

گردِ کدورت از دل بی‌رحم گلرخان

بی بال و پر فشانی بسمل نمی‌رود

یک سو گذار شرم که بی‌روی گرم شمع

پروانه بی‌حجاب به محفل نمی‌رود

افسردگان چو سنگِ نشانند خرج راه

پای به خواب رفته به منزل نمی‌رود

دل را به هم شکن که ازین بحر پرخطر

تا نشکند سفینه به ساحل نمی‌رود

تا غوطه در عرق نزند جبهۀ کریم

گردِ خجالت از رخ سایل نمی‌رود

بی‌پیچ و تاب نیست غبارم چو گردباد

از مرگ خارخار تو از دل نمی‌رود

از پا شکستگان چراغ است تیرگی

زنگ کدورت از دل عاقل نمی‌رود

از دورباش وحشت مجنونِ دورگرد

صائب به طوف بادیه محمل نمی‌رود