صائب تبریزی- غزل شماره 4244
هر کس که در نماز به روی و ریا رود
بر پشت بامِ کعبه به کسب هوا رود
بر عشق رهروی که کند عقل اختیار
از خضر بگسلد ز پی نقش پا رود
تا باز می کنند نظر، بسته می شود
از هر دری که اهل طلب بینوا رود
این قفل وا شود به کلیدِ شکستگی
هر دانه ای که نرم شد از آسیا رود
بینا کسی بود که نهد پا به احتیاط
در وادیی که کور در او بی عصا رود
خواب غرور لازم ارباب دولت است
کی تیرگی ز سایۀ بال هما رود؟
بیرون نرفت سرمه به شستن ز چشم یار
دود از سیاه خانۀ لیلی کجا رود؟
نادان شود ز اهل بصیرت به خاکمال
کوتاه دیدگی اگر از توتیا رود
بی مغز را ز جای برد گفتگوی پوچ
کاه سبک عنان ز پی کهربا رود
هر کس هرآنچه یافته زین خاک یافته است
از آستان میکده صائب کجا رود؟
