شد چون هدف سرِ که درین خاکدان بلند؟

صائب تبریزی- غزل شماره 4214

شد چون هدف سرِ که درین خاکدان بلند؟

کز شش جهت نگشت صدای کمان بلند

افکند دور ناله ز آتش سپند را

زنهار چون سپند نسازی فغان بلند

همت بلند دار که آسیب کم رسد

آن را که چون عقاب بود آشیان بلند

زان پیشتر که کعبه شود بوسه گاه خلق

گلبانگ بوسه بود ازان آستان بلند

ابرو کشیده و مژه شوخ و نگه رسا

ناوک بلند و دست بلند و کمان بلند

یکباره بستن در انصاف خوب نیست

دیوار باغ را مکن ای باغبان بلند

لاف کرم نتیجۀ پستی همت است

از دست کوته است که باشد زبان بلند

امروز نیست داغ جنون پرده سوز عقل

پیوسته بود آتش این کاروان بلند

چون لاله داغدار شود پرده های گوش

هر جا شود ز خامۀ صائب فغان بلند