صائب تبریزی- غزل شماره 4203

دل را نگاه گرم تو دیوانه می کند

آیینه را رخ تو پریخانه می کند

دل می خورد غم من و من می خورم غمش

دیوانه غمگساری دیوانه می کند

آزادگان به مشورت دل کنند کار

این عقده کار سبحۀ صد دانه می کند

ای زلف یار، سخت پریشان و درهمی

دست بریدۀ که ترا شانه می کند

سیلی که خو به گرد کدورت گرفته است

در بحر، یاد گوشۀ ویرانه می کند

غافل ز بیقراری عشاق نیست حسن

فانوس پرده داری پروانه می کند

یاران تلاش تازگی لفظ می کنند

صائب تلاش معنی بیگانه می کند