هر غافلی که خنده به آواز می‌کند

صائب تبریزی- غزل شماره 4191

هر غافلی که خنده به آواز می‌کند

چون کبک رهنمایی شهباز می‌کند

از حسن بی‌مثال تو غافل فتاده است

آن ساده‌دل که آینه‌پرداز می‌کند

باطل شود اگرچه به اعجاز سحرها

در سحر چشمِ شوخ تو اعجاز می‌کند

افسانۀ گرانی خواب تو می‌شود

پیش تو هرکه درد دل آغاز می‌کند

روشندلی ز زخم زبان می‌شود زیاد

بیهوده شمع سرکشی از گاز می‌کند

دارد کسی که فکر اقامت درین جهان

در رهگذار سیل کمر باز می‌کند

دست نوازش است مرا دستِ ردِّ خلق

چون ساز، گوشمال مرا ساز می‌کند

در خون جلوۀ می گلرنگ می‌رود

هرکس که در کدو می شیراز می‌کند

افتاده است دور ز نزدیکی خدا

صائب کسی که ذکر به آواز می‌کند