صائب تبریزی- غزل شماره 4181

دل را سیاه آه غم آلود می کند

تاریک چشمِ روزنه را دود می کند

از سوز عشق پاک شود دل ز آرزو

آتش علاج خامی این عود می کند

از روزن است خانۀ گِل را اگر گشاد

دل را گشاده روزن مسدود می کند

روی سیه بود چو نگین حاصل کریم

بهر بلند نامی اگر جود می کند

در انتقام هند، ایاز سیاه چشم

خاک سیه به کاسۀ محمود می کند

از داغ تشنگی جگرم گر شود کباب

حاسد به چشم شور نمکسود می کند

گر دیگران به دیدن روی تو خوشدلند

صائب دلی به یاد تو خشنود می کند