صائب تبریزی- غزل شماره 4160

زیر سپهر دستِ دعا موج می زند

در خانۀ کریم گدا موج می زند

غفلت نگر که پشت به محراب کرده ایم

در کشوری که قبله نما موج می زند

آفاق را تردد خاطر گرفته است

هر قطره زین محیط جدا موج می زند

زنهار در حمایت عریان تنی گریز

کز خرقه های صوف بلا موج می زند

بر دار می تپد سر منصور و تن به خاک

دریا کجا، سفینه کجا موج می زند

چشم هوس چه نقش تواند بر آب زد

آنجا که آبروی حیا موج می زند

در حیرتم که آن گل بی خار چون گذشت

از سینه ای که خار جفا موج می زند

تا خورد استخوان من دلشکسته را

جوهر ز استخوان هما موج می زند

کوه از تجلی تو چنان آب گشته است

کز جنبش نسیم صبا موج می زند

تیغ برهنۀ تو ز جوهر مُنزّه است

این بحر از کشاکش ما موج می زند

صائب مکش سر از خط تسلیم زینهار

کآرام در مقام رضا موج می زند