صائب تبریزی- غزل شماره 4155

جمعی که زیر خاک دل پاک می برند

با خود بهشت را به ته خاک می برند

روحی که شد لطیف چو شبنم در این چمن

با صد کمندِ مهر به افلاک می برند

در حشر سر ز روزن جنت بر آورند

آنان که سر به حلقۀ فتراک می برند

جمعی که همچو غنچه کُله کج نهاده اند

چون گل ز باغ سینۀ صد چاک می برند

نتوان به نور شرم به جز پیش پای دید

از حسن، فیض مردم بیباک می برند

هر مال شُبهه ای که بود، چون حرامیان

دست و دهن به آب کشان پاک می برند!

صائب مکن ز چرخ شکایت که عارفان

از سیر گلخن آینۀ پاک می برند