صائب تبریزی- غزل شماره 4144
خال ترا ز دیدۀ تر سبز کرده اند
این دانه را به خون جگر سبز کرده اند
ریحان به خط پشت لب او کجا رسد؟
کاین سبزه را به آب گهر سبز کرده اند
سنگین دلی تو، ورنه اسیران به آب چشم
در مغز سنگ، تخم شرر سبز کرده اند
مانند طوطیان پر و بال مرا به زهر
در آرزوی تنگ شکر سبز کرده اند
بسیار تخم سوخته را در زمین شور
صاحبدلان ز فیض نظر سبز کرده اند
چون بس کنم ز گریه، که نخل مرا چو شمع
از بهر اشک پاک گهر سبز کرده اند
خشکی مکن که نخل ترا با دو صد امید
خونین دلان برای ثمر سبز کرده اند
ایمن نیم ز سرزنش پای رهروان
کشت مرا به راهگذر سبز کرده اند
دل در جهان مبند که این نونهال را
از بهر سرزمین دگر سبز کرده اند
هرگز نمی شود علف تیغ حادثات
کشتی که از دو دیدۀ تر سبز کرده اند
صائب هزار کاسۀ پر زهر خورده اند
تا نام خویش اهل هنر سبز کرده اند
