صائب تبریزی- غزل شماره 4124
نُه آسمان سبوکش میخانۀ تواند
در حلقۀ تصرف پیمانۀ تواند
چندان که چشم کار کند در سواد خاک
مردم خراب نرگس مستانۀ تواند
گردنکشان شیشه و افتادگان جام
در زیر دست ساقی میخانۀ تواند
نُه آسمان ز طاق بلند تو شیشه ای است
این خاک طینتان همه پیمانۀ تواند
آن خسروان که روز بزرگی کنند خرج
چون شب شود گدای در خانۀ تواند
جمعی کز آشنایی عالم بریده اند
در جستجوی معنی بیگانۀ تواند
ما خود چه ذره ایم، که خورشید طلعتان
با روی آتشین همه پروانۀ تواند
آزادگان که سر به فلک در نیاورند
در آرزوی دام تو و دانۀ تواند
صائب بگو، که پرده شناسان روزگار
از دل تمام گوش به افسانۀ تواند
