صائب تبریزی- غزل شماره 3981
به چشم شوخ رگ خواب تازیانه شود
که خار و خس چو به آتش رسد زبانه شود
بهار رنگ خزان برکُند در آخر حسن
به تیغ غمزه خط سبز موریانه شود
به نیکوان سر طومار شکوه باز مکن
که خواب حسن گرانسنگ ازین فسانه شود
به بلبلی که حیاتش ز بوی گل باشد
قفس چگونه گوارا ز آب و دانه شود؟
ز باده نرم نشد لعل او که هیهات است
کز آب، آتش یاقوت بی زبانه شود
چنین که گل شده از برگ گوش سر تا پا
چگونه بلبل ما سیر از ترانه شود؟
مریز اشک به تحصیل رزق چون طفلان
که در گلو چو گره گشت گریه، دانه شود
به هیچ جا نرسد هرکه همتش پست است
پرِ شکسته خس و خار آشیانه شود
شود ز وسعت مشرب بهشت خارستان
که جوش خلق به عارف شرابخانه شود
گناه کجروی توست ناامیدی تو
که تیر راست خطا کمتر از نشانه شود
چنان که غنچه شود نیمشب شکفته به باغ
شکفته بیش دل از بادۀ شبانه شود
دهد به راهروان بال و پر سبکباری
پیاده پیشتر از کاروان روانه شود
نشُست از دل من گریه گرد کلفت را
کجا ز موج زدن بحر بیکرانه شود؟
ز بردباری من سرکشی شود پامال
ز خاکساری من صدر آستانه شود
گشاده رویی گل عندلیب را صائب
درین شکفته چمن باعث ترانه شود
