صائب تبریزی- غزل شماره 3936
لبش به خنده دل غنچه را دونیم کند
نگاه را گلِ رخسار او شمیم کند
من و مضایقۀ دل به آنچنان چشمی؟
بخیل [را] نگه گرم او کریم کند
ز مکرْ طرۀ شبگرد یار می آید
که در دو هفته دُر گوش را یتیم کند
نهال طور به آغوش در نمی آید
کسی چرا دل خود را عبث دونیم کند؟
گرفت روی زمین را تمام گوساله
چگونه گاوفلک را کسی عقیم کند؟
ز دست سامری روزگار می آید
که جای تنگ ز گوساله بر کلیم کند
به سایه ات کند ای تاک اگر بخیل گذار
به یک مصافحه دست تواش کریم کند
به بزم بادۀ او پسته را شکسته مساز
که زور رشک دل پسته را دونیم کند
به نیم آه ز هم غنچۀ دلم پاشید
چو شمع صبح که سر در سر نسیم کند
چو صائب آن که به لخت جگر قناعت کرد
عجب نباشد اگر ناز بر نعیم کند
