نه هر سخن نشناسی سخنوری داند

صائب تبریزی- غزل شماره 3878

نه هر سخن نشناسی سخنوری داند

نه هر سیاه دلی کیمیاگری داند

عیار آبلۀ دست را که می داند

نه قیمت گهرست این که جوهری داند

درین بساط نشیند درست نقش کسی

که بوریا را دیبای ششتری داند

نماز زاهد خودبین کجا رسد، جایی

که چرخ سجدۀ خود را سکندری داند

کمال حافظ شیراز را ز صائب پرس

که قدر گوهر شهوار، جوهری داند