صائب تبریزی- غزل شماره 3876

دلم بجا ز تماشای دلنواز آمد

شکار وحشیی از دام جست و باز آمد

چرا یکی نشود ده نشاط من، کان شوخ

به صد عتاب شد و با هزار ناز آمد

اگر چه از نظر آن دلبر گران تمکین

چو کبک رفت خرامان، چو شاهباز آمد

ز اضطراب ندانم دل رمیده کجاست

کنون که برسرم آن یار دلنواز آمد

اگر چه ز آمدنش رفت دست و دل از کار

به عذرخواهی آن عمر رفته باز آمد

به روی گرم مرا کرد پرسشی چون شمع

که موبموی من از شرم در گداز آمد

مگر نماند اثر در جهان ز آبادی؟

که بر خرابۀ دلها به ترکتاز آمد

چگونه شکر کنم بی نیاز را صائب؟

که نازنین من از در به صد نیاز آمد