دانه از سینۀ خود مرغِ نظر می چیند

صائب تبریزی- غزل شماره 3547

دانه از سینۀ خود مرغِ نظر می چیند

صدف از حوصلۀ خویش گهر می چیند

سخن عشق بود صیقل آیینۀ جان

از دل سوخته زنگار شرر می چیند

کام حرص است که از شهد نگردد شیرین

ورنه قانع ز نی خشک شکر می چیند

به چه امید درین بحر توان لنگر کرد؟

دامن از کشتی ما موج خطر می چیند

گل بی خار بود قسمتش از خارستان

هرکه از باغِ جهان گل به نظر می چیند

به ادب باش درین باغ که هرکس اینجا

می نهد بر سر هم دست، ثمر می چیند

هرکه از زخم زبان می دهد آزار ترا

خس و خاری است که از راه تو بر می چیند

می زند طعنۀ غفلت به تو کافر نعمت

مور هر ریزه که از راهگذر می چیند

لذت سنگِ ملامت ز دل صائب پرس

کبک سرمست گل از کوه و کمر می چیند

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها