هرکه را چشم بر آن گوشۀ ابرو باشد

صائب تبریزی- غزل شماره 3455

هرکه را چشم بر آن گوشۀ ابرو باشد

دلش آویخته پیوسته به یک مو باشد

نکشد دل به تماشای خیابان بهشت

هرکه را در نظر آن قامت دلجو باشد

خط آن پشت لب از چهره خوشاینده ترست

سبزه را جلوۀ دیگر به لب جو باشد

صحبت قال شمارند خیال اندیشان

خلوتی را که در او چشمِ سخنگو باشد

باطن ما بود از ظاهر ما روشنتر

پشت آیینۀ ما صافتر از رو باشد

سنگ و زر در نظر عارف آگاه یکی است

صدف گوهرِ انصاف ترازو باشد

می پرد دیده به جوی دگرانش چو حباب

روزی هر که نه از قوت بازو باشد

نیست پوشیده بر او صورت احوال جهان

هرکه را جام جم آیینۀ زانو باشد

نتوان گوهر نایاب به غواصی یافت

جای رحم است بر آن کس که خداجو باشد

هرکه بی جاذبۀ آن طرف از جا خیزد

حاصلش آبلۀ پا ز تکاپو باشد

بلبلان خودسر و گلها همه بی شرم شوند

گلسِتانی که در او یک گل خودرو باشد

نیست موقوفِ سبب، سوز دل ما صائب

لالۀ داغ درین غمکده خودرو باشد